Ν.

Η αλήθεια μητέρα,
πρέπει να κρύβεται κάπου στην μέση,
ανάμεσα στα άσπρα τριαντάφυλλα
το μαύρο χρώμα της κηδείας.
Στο κόκκινο χρώμα των γυναικείων χειλιών
στο σγουρό τρίχωμα των υπερήφανων στηθών,
στο αμούστακο χείλος των αγοριών
στο τρεμούλιασμα των παρθένων.

Η αλήθεια μητέρα
πρέπει να κρύβεται στο αβαείο των χαρταετών
που αναδύθηκαν τον Ιούλη, στο πρώιμο καφέ
δεν πρόλαβε να αχνίσει στην θρακιά,
στην λαθροχειρία των λόγων
της Κυρίας Άντρης από το Βαρώσι.

Η αλήθεια μητέρα,
πρέπει να κρύβεται στους οβελούς των ασκήσεων
επί χάρτου και επί αμμοδόχου.
Πίσω από το λούστρο των αμμόλοφων, με τους αντίκτυπους
των μικρών σπιτιών και τους κροταλισμούς των δένδρων.
Τους τορνευτούς δρόμους, το υπερβατό των γεφυρών
και τα ξοφλημένα ποτάμια.
Τις μεραρχίες των ξοπίσω και τα τρυπημένα κράνη.
Πίσω από τους κρατήρες της αγνωμοσύνης και τους πυκνούς καπνούς, των εξατμίσεων των αρμάτων και των ερπυστριοφόρων.

Δεν έμαθες μητέρα γιατί δεν άφησαν να μάθεις.

Τώρα όμως, που το λελέκι στις όχθες μουλιάζει,
τώρα που η βροχή μαλάκωσε τ΄ αγγεία
ο θάνατος είναι ακόμα πιο κοντά
ούτε μια ημέρα μακριά θαρρώ,
βλέπω την αλήθεια στο σπάσιμο του κλαδιού
και του μεσοφοριού την τσάκιση.

Δημήτριος Βενέτης

Karma

Βυθισμένη στα μάτια σου
η απόλυτη ουσία του παντός
και η άυλη σάρκα μου

Αιωρείται στη γυάλινη αύρα σου
η γύμνια και η αλήθεια της φύσης μας

Και η άρση του πόνου
ανέφικτη νύχτα στα πιο βαθιά σου νερά επιπλέει
Μην πλανηθείς,
την αυγή σαν προφήτης Φωτίζεις
μετουσίωσε - μπορείς - σε εφικτά τα ανέφικτα

Κι εγώ, στη σβέση της μετενσάρκωσης
στην παροδική υπόστασή σου
τον επώδυνο κύκλο της φθοράς
θα βυθίσω
τελευταία φορά
για τα μάτια σου
του Είναι σου προσδοκώντας την αθανασία

Κι εσύ, ποτέ μην χαθείς σαν τα πάθη μου

Σε καλώ,
αρμονία του σύμπαντος
και nirvana μου γίνε

Νόπη Χατζηιγνατιάδου

Μεταίχμιο

Στο διπλανό δωμάτιο
το ζεστό στήθος μια γυναίκας
μωρού ανάσες το αγκαλιάζουν.

Στο διπλανό δωμάτιο
συνουσιάζονται του ποιητή οι λέξεις
και με τις νότες του
συνθέτει συμφωνίες
στα κράσπεδα της μοναξιάς του.

Ζω
στο ενδιάμεσο δωμάτιο.
Τις νύχτες
οι μελωδικές ανάσες τους με νανουρίζουν.
Τις νύχτες
ονειρεύομαι τους τοίχους των ανθρώπων
κάποτε να σπάσω.

Στην πραγματικότητα
εγκυμονώ ένα μωρό
που όνειρα θηλάζει
και έναν ποιητή άδοξο
φυλώ
κάτω απ’ το λαβωμένο στήθος μου.

Νόπη Χατζηιγνατιάδου

Στην Κύπρια Μάννα

Μάννα μέση, μην κλαις και κλαίω,
τα καλοκαίρια συγνώμες και καίω,
τις μέριμνες μνήμες που χάθηκαν κει,
παιδομάνι εικόνες από μεσημέρια
λιόχαροι άνδρες, γυναίκες, στον κάμπο πανέρια
ακάματη, ακοίμητη γη

Μάννα μην κλαις θα λυγίσω
δος μου εργάτη τον σπόρο να ζήσω
ελεύθερος στην επώαση της Μεσαριάς
εραστής στα περιβόλια, που ανθίσανε μάννα
ο Ανδρέας, ο Ευαγόρας, η Άννα
κάθισαν σαράκι σε μια γωνιά της καρδιάς

Μάννα μην κλαις όσο τρέχουν
λάγνα νερά, σαρκοφαγίες, αντοχές, χρόνοι αντέχουν
Κερύνεια, Αμμόχωστος, Μόρφου, Βαρώσι
αλλάζουν, λειψοί χειμώνες, Φθινόπωρα φτάνουν
την Άνοιξη πρόσφυγα γεννούν και νιόπαιδα πιάνουν.
τι όμορφος πούνε ο φευγάτος παππούς στο καρότσι!

Μάννα πηγή, μην κλαις δεν θέλω να φύγεις
διαθήκη από πρόσφορες μνήμες στον κόσμο ν’ ανοίγεις
τι να μου αφήσεις;
τον πέτρινο φούρνο, τις υποπόδιες στάχτες, τις λεμονιές
τις λαξευτές αναλύσεις, τις αόρατες λύσεις, τις λησμονιές
Μάννα μου κλάψε πριν δύσεις.

Δημήτριος Βενέτης

Κάποιες στιγμές

Κάποιες στιγμές που χάνονται μαζί μας
βαθειά στην κοιμισμένη γη
σκορπίζονται όπως η ψυχή μας
σαν μαύρη στάχτη στην καμένη γη.

Νομίζω πως μιλούν με τ’ έγκατά μας
και με των δένδρων τα ριζώματα
ανθούνε σαν καρποί, μες στ΄ αίματά μας
του φθινοπώρου τα φυλλώματα.

Την πλάτη μας χτυπούνε κι αντηχούνε
τα γέλια πάν, στων τάφων την σιγή
και φτάνουν στις καρδιές όσων πονούνε
γιατί έχουν γίνει βράχοι μοναχοί.

Δημήτριος Βενέτης

Ποίησή μου

Όλα για σένα
τα μέσα και τα έξω μου.
Δακρύζω, Ποίησή μου!
Ήλιε στο γκρίζο
καταχείμωνό μου.
Αγαπημένη, Ποίησή μου.
Χρόνια χορεύουμε
τις νύχτες μαζί.
Κάθε βράδυ
και μια χοροεσπερίδα.
Χιλιάδες ώρες
μαζί αγκαλιαστές.
Ευτυχώ, Ποίησή μου!
Χαρά που γλίτωσες
απ’ τα γεράματα,
«Όψιμη Τόλμη».
Ποίησή μου.
Μοναδική μου αδερφή,
δωρεά του Θεού.
Τι ευλογία!
Με υψώνεις πάνω
από τόπους και χρόνους
κι επικοινωνώ μαγικά
με το ασύλληπτο.

Παναγιώτα Ζαλώνη

(Από το τριμηνιαίο λογοτεχνικό περιοδικό ΚΕΛΑΙΝΩ, τεύχος 40).

Ο μουσικός με τ’ ακορντεόν (χαϊκού)

Στο μουσικό που περιφέρεται με ένα ακορντεόν στο Αγρίνιο, παίζοντας μουσική, συνήθως τ' απογεύματα.


Μελωδία νέκταρ.
Μέλισσα κι εγώ τρυγώ
τις αναμνήσεις μου.
***
Τραγούδι πικρό.
Γύρη στα μάτια τ’ αγέρα
παλμός δακρύων.
***
Αλαφροπερπατά
ο ήχος στην καρδιά μου.
Ρόδινο δείλι.
***
Γλιστρά το τραγούδι
απ’ τα δάχτυλα της καρδιάς.
Νέο ποίημα.

Βασίλης Κομπορόζος

Αγοράστε online το αριστουργηματικό βιβλίο του Βασίλη Κομπορόζου, ΑΥΠΝΙΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ...

Δεν θα σου πω αγαπημένη

Στην Στρατούλα
Δεν θα σου πω αγαπημένη
γιατί είσαι
η Άνοιξη είσαι γερμένη πάνω
σ’ ένα κόκκινο γαρύφαλλο
γεννήθηκες από το κρύο του Γενάρη
και τώρα την Τρίτη μέρα
της βδομάδας,
πριν από την δίκη της Πέμπτης
και την Σταύρωση
είσαι και πάλι η αγαπημένη
στο δικό μας σταυρό.

Στο παράθυρο ακουμπάς
τον αγκώνα και με τ’ ακροδάκτυλα
- τα μικρά λυγερά ακρο δάκτυλα -
χτενίζεις τα κόκκινα μαλλιά σου
και κοιτά ν’ άρχεται η Παρασκευή
και η Ανάσταση

Δεν θα σου πω αγαπημένη
χωρίς να το ξέρεις
μα ήδη εσύ το ξέρεις
και παίζεις την Ανατολή
στης Ανατολής το αλώνι

σκεπάζεις τους ώμους σου
με μικρές σταγόνες
μαλακό βαμβάκι το δάκρυ σου
και σεντόνια από πράσινα φύλλα
ακουμπούν τα χείλη σου.

Πότε θα τα φιλήσω
μου λες πριν σβήσει το φεγγάρι
πότε θ’ ακουμπήσω στο στήθος σου
μου λες πριν ταξιδέψει η καρδιά σου

Μα ήδη το ξέρεις
αγαπημένη μου

Δημήτριος Βενέτης

Το φθινόπωρο συνήθιζα...

ΣΥΝΘΕΣΗ-ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Γρηγόρης Κονιδάρης ΠΟΙΗΣΗ: Παναγιώτης Τουμάσης

Ανάμνηση από την πατρίδα

Μόλις το χθες περάσει από το σπίτι
θα βρει την πόρτα του κλειστή.
Το μάνταλο σαν την λεπτή λεπίδα
θα πέσει στο πεζούλι με ορμή.

Η γλάστρα θα θυμίζει την μορφή της,
το χώμα στην αυλή θανατερό.
Δροσίζονται οι αναστεναγμοί της,
αιώνιο, τρεχούμενο νερό.

Το γέλιο δεν θ’ αλώνει την φωνή του,
ο ήχος απ΄ το φως δεν θ’ ακουστεί.
Ακούγεται το αχ και οι λυγμοί του,
στους λόφους της Καμπούλ, άσπροι σταυροί.

Δημήτριος Γκόγκας

Η γιορτή

Τσουγκρίσαμε με δυο μπουκάλια μπύρα.
«Γιορτή μεγάλη ξημερώνει», μού ’πες.
Η μάνα μου, βαρέθηκε τις σούπες.
Πικρόχορτα μαζεύει μπρος στη θύρα.

Αλήθεια, πότε συ φορούσες μαύρα;
Και πού ’ναι το γλυκό χαμόγελό σου;
Η μάνα μου, φωνάζει: «Να σού δώσου;».
Σε μι’ άλλη γριά που εγώ δεν την ξανάβρα.

«Μωρή, μη θέλεις να με φαρμακώσεις;».
«Κουνήσου από τη θέση σου!», λέει κείνη.
Αγάπη μου, τι κίτρινη έχεις γίνει!
Θα μέθυσες… Είσαι άμαθη της πόσης.

Μια τρίτη γριά ροβόλησε στη ρούγα.
«Η μάνα σου, ξεπάστρεψε την κόρη».
«Τι λες, καταραμένη γριά; Προχώρει!...».
Τής έριξα πετριά, μα στην φτερούγα.

«Γιορτή μεγάλη θα ’χουμε», ξανάπες.
Συμφώνησα, σχεδόν αφηρημένος.
Αν φύγεις, πώς θα πορευτώ ο καημένος;
«Δεν είν’», απάντησες, «καιρός γι’ αγάπες».

Ξεφύλλισα το μαύρο καλεντάρι.
Βρήκα του θάνατού σου την ημέρα.
Φέγγρισα το πορτί να πάρω αέρα.
Εσύ…… Άνοιξες του μαύρου καβαλάρη.

Παναγιώτης Τουμάσης

Έτσι περνούσε η Άνοιξη

Στο χωριό είχα
ένα κορίτσι με κλειστά μάτια
κουρδισμένη εποχή
κάτω από το μαξιλάρι μου

και θυμάμαι πολύ καλά
πως το είχα κρύψει
το μυστικό από τον παππού μου

κάθε που ξημέρωνε το κορίτσι
πήγαινε κρυφά και
μπόλιαζε τις ροδιές του περιβολιού
δίπλα από τα χαμηλόστεγα
Κοτέτσια με τις κότες που
καθάριζαν από τις περιττές πέτρες
το μπαλωμένο πάτωμα με τις ρυτίδες
πού έσταζαν πύο της ξενιτιάς

Η θάλασσα στο χωριό
δεν είχε φτάσει ακόμα και
παρ’ όλο που χτυπούσα τα σύννεφα με τις πέτρες
και τις τσουγκράνες ποτέ δεν έβρεχε περισσότερο.

Τα καράβια μου έρμαια του ξεροπόταμου
έπαιρναν τις ονειρώξεις
και τις μπατάριζαν
στον πρώτο καταρράκτη.

Έτσι κυλούσε η Άνοιξη κυρίως
και το Φθινόπωρο με τις πρώτες άχρωμες βροχές
που ήθελα να έχουν το χρώμα του ήλιου.

Δημήτριος Βενέτης

Διαγωνισμοί 2012, από την International Art Society

Η International Art Society διοργανώνει Διαγωνισμούς σε 500 ειδικότητες καλλιτεχνών στα πλαίσια του Παγκόσμιου Φεστιβάλ InterArtia 2012.

Στους Διαγωνισμούς μπορούν να λάβουν μέρος ενδιαφερόμενοι επαγγελματίες ή ερασιτέχνες κάθε εθνικότητας και κάθε ηλικίας από κάθε γωνιά του πλανήτη.

Οι Διαγωνισμοί καλύπτουν όλες τις κατηγορίες και ειδικότες στους διάφορους τομείς των τεχνών και έχουν στόχο να αναδείξουν και να προβάλουν τους δημιουργούς και τα έργα τους.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν το ενδιαφέρον τους στο e-mail: info@artsociety.gr για να τους ενημερώσουμε για τις προϋποθέσεις συμμετοχής.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Υπάρχει και διαγωνισμός ποίησης από τους ίδιους διοργανωτές. Ζητήστε, μέσω του email που δίνουν, το ενημερωτικό τους δελτίο. Επίσης, δεν απαιτείται να μένετε στην Ελλάδα για να συμμετέχετε. Μπορείτε, από οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη, μέσω Διαδικτύου.

Θα έχουμε και φέτος καλούς καρπούς

Ξημέρωνε ολάνθιστο Πάσχα στο χωριό μας
με της Εκκλησιάς το συμπαγές θυμίαμα
παραμάσχαλα, ο πατέρας ετοίμαζε τους
περσινούς σπόρους για το αλάτισμα της γης.
θα είχαμε μποστάνι και φέτος
αλλά μποστάνι με γλυκούς καρπούς.

Το είχε αποφασίσει πριν
ακόμα ξημερώσει ο χρόνος της Ανάστασης
είπε, της Ανάστασης θα σπείρω
πριν το σούβλισμα και μετά τον πόνο και το γέλιο
να φάνε τα παιδιά μου
απ’ το τραπέζι του θεού και το δικό μου
από το ημέρωμα των ουρανών.

Έζεψε τα δυο του ζωντανά
το ξύλινο κάρο έτριζε
απ’ της δεξιάς πλευράς την ρόδα
ψαροκάικο απόστολου
στις βυθισμένης άμμου
τα δυο μακροσκελή σημάδια
περάσματος μαρτυρίες
πως πορεύτηκαν και άλλοι.

Που πας με το σάπιο κάρο
του φώναζαν οι γείτονες
απ’ τους ζηλευτούς μπαξέδες
με την τσίκνα
και τις αυλές που μπούχτισαν
από τις φωνές των απογόνων
μα αυτός ακολουθούσε την φωνή
των ζωντανών και την δική του καλύτερα,
πιο ντόμπρα
Η ρότα των χωματόδρομων
τον οδηγούσε στο Τουλμπέσι.*

Ήξερε πως σήμερα
έπρεπε το μεσημέρι, δίχως άλλο
να τον βρει στο σπίτι
στην ησυχία της αγκάλης
και την σιγουριά του τσουκαλιού.
Σήμερα είχανε κρέας και αυτοί,
όπως κι άλλοι
στο λιτό γλεντοκόπι του σοφρά
όπου η ελιά περίσσευε
και το άλευρο πάντα είχε πρώτο τον λόγο.

Ξέζεψε σαν σε ορφανό ακρογιάλι
και πέταξε από τον σκονισμένο τορβά
με το χέρι του σταυρού τις ελπίδες του
για την φετινή μικρή σοδειά
για την δική του Ανάσταση.

Είδε στου Κόρακα το μάτι που
ίσιαζε τα ζύγια του
στους καρπούς του μποστανιού και
σήκωσε την πλακουτσωτή πέτρα
από της ιδρωμένης γης την χούφτα
και μια και δυο το φόβισε.

Θα χουμε μποστάνι φέτος ακόμα και
ας χλευάζουνε οι μέντορες της γης
για την μέρα και την ώρα που
κορφόδεσε τους σπόρους και
άχνισε το νερό στο τσουκάλι.

Ερμηνευτικά
* Τουλμπέσι: περιοχή στο Στρυμονικό Σερρών.

Δημήτριος Βενέτης

Ομηρικά …Αγγλικά!

Επιμέλεια ανάρτησης: Γρηγόρης Κονιδάρης

Η Ομηρική (Ελληνική) Γλώσσα, αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική Γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν, μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού.

Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος, έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι «εξόδευσαν», για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την «βαπτίσουν» με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη.

Παραδείγματα:

• AFTER = Από το ομηρικό αυτάρ = μετά. Ο Όμηρος λέει: «θα σας διηγηθώ τι έγινε αυτάρ».
• AMEN = λατινικά: amen. Το γνωστό αμήν προέρχεται από το αρχαιότατο ή μήν = αληθώς (Ιλιάδα Ομήρου β 291-301), ημέν. Η εξέλιξη του ημέν είναι το σημερινό αμέ!
• BANK = λατινικά pango από το παγιώ, πήγνυμι. Οι τράπεζες πήραν την ονομασία τους από τα πρώτα «τραπέζια» (πάγκους) της αγοράς.
• BAR = λατινικά: barra από το μάρα = εργαλείο σιδηρουργού.
• BOSS = από το πόσσις = ο αφέντης του σπιτιού.
• BRAVO = λατινικό, από το βραβείο.
• BROTHER = λατινικά frater από το φράτωρ.
• CARE = από το καρέζω.
• COLONIE από το Κολώνεια = αποικιακή πόλη.
• DAY = Οι Κρητικοί έλεγαν την ημέρα «δία». Και: ευδιάθετος = είναι σε καλή μέρα.
• DISASTER = από το δυσοίωνος + αστήρ.
• DOLLAR = από το τάλλαρον = καλάθι που χρησίμευε ως μονάδα μέτρησης στις ανταλλαγές. Π.χ. «δώσε μου 5 τάλλαρα σιτάρι». Παράγωγο είναι το τάλληρο, αλλά και το τελλάρo!
• DOUBLE = από το διπλούς-διπλός.
• EXIST = λατινικά ex+sisto από το έξ+ίστημι = εξέχω, προέχω.
• EXIT = από το έξιτε = εξέλθετε.
• EYES = από το φάεα = μάτια.
• FATHER = από το πάτερ (πατήρ).
• FLOWER = λατινικά flos από το φλόος.
• FRAPPER = από το φραγκικό hrappan που προέρχεται από το (F)ραπίζω = κτυπώ (F= δίγαμμα).
• GLAMO UR = λατινικό gramo ur από το γραμμάριο. Οι μάγοι παρασκεύαζαν τις συνταγές τους με συστατικά μετρημένα σε γραμμάρια και επειδή η όλη διαδικασία ήταν γοητευτική και με κύρος, το gramo ur -glamou r , πήρε την σημερινή έννοια.
• HEART, CORE = από το κέαρ = καρδιά.
• HUMOR = από το χυμόρ = χυμός (Στην ευβοϊκή διάλεκτο, όπως αναφέρεται και στον Κρατύλο του Πλάτωνος, το τελικό «ς» προφέρεται ως «ρ». Π.χ. σκληρότηρ αντί σκληρότης).
• I = από το εγώ ή ίω, όπως είναι στην βοιωτική διάλεκτο.
• ILLUSION = από το λίζει = παίζει.
• ΙS = από το εις (ένας).
• KARAT = εκ του κεράτιον (μικρό κέρας για τη στάθμιση βάρους).
• KISS ME = εκ του κύσον με = φίλησέ με (...είπε ο Οδυσσέας στην Πηνελόπη).
• LORD = εκ του λάρς. Οι Πελασγικές Ακροπόλεις ονομάζονταν Λάρισσες και ο διοικητής τους λάρς ή λαέρτης. Όπως: Λαέρτης - πατέρας του Οδυσσέα).
• LOVE = λατινικό: love από το 'λάFω'. Το δίγαμμα (F) γίνεται «αυ» και «λάF ω» σημαίνει «θέλω πολύ».
• MARMELADE = λατινικά melimelum από το μελίμηλον = κυδώνι.
• MATRIX = από το μήτρα.
• MATURITY = λατινικά: maturus από το μαδαρός = υγρός.
• MAXIMUM = λατινικά: maximum από το μέγιστος.
• MAYONNAISE = από την πόλη Mayon, που πήρε το όνομά της από το Μάχων = ελληνικό όνομα και αδελφός του Αννίβα.
• ME = από το με.
• MEDICINE = λατινικά: medeor από το μέδομαι, μήδομαι = σκέπτομαι, πράττω επιδέξια. Και μέδω = φροντίζω, μεδέων = προστάτης.
• MENACE = από το μήνις.
• MENTOR = από το μέντωρ.
• MINE = από το Μινώαι (= λιμάνια του Μίνωα, όπου γινόταν εμπόριο μεταλλευμάτων. «Κρητών λιμένες, Μίνωαι καλούμεναι». (Διοδ. Σικελ. Ε' 84,2).
• MINOR = λατινικά: minor από το μινύς = μικρός. Στα επίσημα γεύματα είχαν το μινύθες γραμμάτιον, ένα μικρό κείμενο στο οποίο αναγραφόταν τι περιελάμβανε το γεύμα. Παράγωγο το …menu!
• MODEL = από το μήδος = σχέδιο (η ίδια ρίζα με τη μόδα (= moda ).
• MOKE = από το μώκος = αυτός που χλευάζει.
• MONEY = λατινικό: moneta από το μονία = μόνη επωνυμία της Θεάς Ήρας: Ηραμονία. Στο προαύλιο του ναού της Θεάς στη Ρώμη ήταν το νομισματοκοπείο και τα νομίσματα έφεραν την παράστασή της (monetae).
• MOTHER = από το μάτηρ, μήτηρ.
• MOVE = από το ομηρικό αμείβου = κουνήσου!
• MOW = από το αμάω = θερίζω.
• NIGHT = από το νύκτα.
• NO = λατινικό: non, ne εκ του εκ του νη: αρνητικό μόριο («νέ τρώει, νέ πίνει») ή νηπενθής = απενθής, νηνεμία = έλλειψη ανέμου.
• PAUSE = από το παύση.
• RESISTANCE = από το ρά + ίστημι.
• RESTAURANT = από το ρά + ίσταμαι = έφαγα και στηλώθηκα.
• RESTORATION = λατινικά restauro από το ρά+ίστημι, όπου το ρά δείχνει συνάρτηση, ακολουθία, π.χ. ρά-θυμος, και ίστημι = στήνομαι.
• SERPENT = λατινικά serpo από το έρπω (ερπετό). H δασεία (') προφέρεται ως σ = σερπετό.
• SEX = από το έξις. Η λέξη δασύνεται και η δασεία μετατρέπεται σε σίγμα και = s + έξις.
• SIMPLE = από το απλούς (η λέξη δασύνεται).
• SPACE = από το σπίζω = εκτείνω διαρκώς.
• SPONSOR από το σπένδω = προσφέρω (σπονδή).
• TRANSFER από το τρύω (διαπερνώ) + φέρω. Transatlantic = διαπερνώ τον Ατλαντικό.
• TURBO = από το τύρβη = κυκλική ταραχώδης κίνηση.
• YES = από το γέ = βεβαίως.
• WATER = από το Ύδωρ (νερό), με το δ να μετατρέπεται σε τ.

Eργασία βασισμένη σε Μελέτη της ομογενούς καθηγήτριας Αναστασίας Γονέου, με τίτλο: «Ελληνική Γλώσσα - τροφός όλων των γλωσσών».

Πηγή: Sirah68-Ιχνηλάτης

Το ίδιο ποτήρι

Ήμασταν φτωχοί πάντα έλεγε
ο παππούς στο χαγιάτι
και έβαζε την στάμνα με το κρύο
καθαρό νερό
στο γόνατο και γέμιζε το ποτήρι.
Από το ίδιο ποτήρι πίναμε όλοι.
Όταν ακούγαμε πως έφυγε
κάποιος
φωνάζαμε όλοι πως
τον αγάπησε ο θεός.
Οι φράκτες στην αυλή μας
ήταν δένδρα.
Οι πιο νέοι έσκουζαν να πάρουμε
περισσότερα ποτήρια.
Στο παζάρι της Τρίτης
αγοράσαμε δώδεκα γυάλινα.
Ο καθένας να έχει το δικό του.
Γέμιζε ο νεροχύτης άπλυτα ποτήρια
φώναζε η μαμά
γκρίνιαζε ο παππούς
που δεν μπορούσε πια να
δίνει νερό από το ίδιο ποτήρι.
Αυτός κράτησε την παλιά συνήθεια
για τον ίδιο.
Σήκωνε την στάμνα
γέμιζε και πάλι το ποτήρι
και ρουφούσε το νερό
του πηγαδιού!

Δημήτριος Γκόγκας

Ένα δένδρο χάθηκε

Όταν έσβησε ο πατέρας
έπεσε στο έδαφος
ένα δένδρο στην αυλή
που γεννήθηκα.
Κοίταζα το ταβάνι
πατούσα το πάτωμα
λείψανε τα κλαδιά
ο κορμός και τα φύλλα,
οι ρίζες μου.
Ήρθαν οι συγγενείς, οι φίλοι
τα ξενιτεμένα αδέλφια,
κάτι μοιρολογίστρες
από τον πέρα μαχαλά,
ήρθαν κι οι μοίρες.
«Θα γίνεις συ ένα δένδρο
θ’ απλώσεις τις δικές σου ρίζες».
Εγώ όμως το ήξερα
βαθειά μέσα στην γη μου
ένα δένδρο έπεσε
και χάθηκε το δάσος.

Δημήτριος Βενέτης

Μαρία

Όλα του γάμου δύσκολα

– Όλα του γάμου δύσκολα
κι ο γέρος σου, παραφυλά!

– Κουφός είν’, όσο θέλεις βρόντα,
ότι θωρεί θαρρεί μια τσόντα!


– Άκου το κύμα του γιαλού,
κουκλάρα μου ξανθομαλλού!

– Όχι, δεν είν’ το κύμα μάλλον.
Να ροχαλίζει ακούς τον άλλον!


– Εγώ για σένα τραγουδώ
σαν βγω στην Αττικήν Οδό!

– Μπα; Και τι λες εσύ για μένα;
– Πως είσαι βόδι στην αρένα!


– Κορίτσι μου, με συγκινείς,
σε προτιμώ απ’ τους συγγενείς!

– Από τον τόπο σου κουνήσου,
να προτιμάς τους συγγενείς σου!


– Για δες πώς κάνει ο πετεινός
τ’ αβγά σαν βλέπει της χηνός!

– Αχ, στων εννιά τα γεγονότα,
είπαν πως έπνιξε την κότα!


– Άκου τ’ αγέρι που σφυρά,
καλέ πανέμορφη κυρά!

– Μωρέ, δεν είν’ αυτό τ’ αγέρι.
Μόν’ μού σφυράνε κάτι γέροι!


– Έλα μου να σε παντρευτώ.
– Θα το σκεφτώ! Θα το σκεφτώ!

– Το φιλί βοηθάει στην σκέψη.
– Άσε, προτιμώ την Pepsi!

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

«Kill απ’ ώρα»

Εννιά φορές το βάρος μου σηκώνω
αίρων τις αμαρτίες που μ’ αναθέσανε γενιές χαμένες
σε μια στροφή το μάτι μου καρφώνω
σε εικονικά τετράγωνα αιχμαλωτίζοντας κουκίδες ξένες.

«Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία»
μάρτυράς μου η ιδρωμένη φόρμα
οι κρύες αίθουσες των readiness
και τα ονόματα των συναδέλφων στα Ηρώα.

Το μόνο που δεν σκέπτομαι είναι να πεθάνω
αν και μπορεί κι αυτό αναπάντεχα να γίνει
κι αν τα g δεν μ’ αφήνουν να ανασάνω
πολλά περιθώρια η ευθύνη δεν μού δίνει.

Μπαίνω στο merge, «Γιάννη άφησε τον δικό μου»,
έχει λιακάδα μα εδώ θυμίζει μπόρα,
μου αρκεί που τρία λεπτά οι ουρανοί είναι δικοί μου,
κι εσύ εχθρέ είσαι kill από ώρα…

Γ.Ν.Χ.

Πηγή: Περιοδικό Στρατηγική

Εκποίηση βιβλίων στο Avenue

Μια εξαιρετική πρόταση για να αγοράσετε φθηνό και ποιοτικό βιβλίο.

Αν μένετε στα βόρεια προάστια της Αθήνας και δεν έχετε ακόμη φύγει για διακοπές, μην παραλείψετε να κάνετε μια βόλτα στο εμπορικό κέντρο Avenue της λεωφόρου Κηφισίας (εκεί που στεγάζονται τα Carrefour). Θα βρείτε μεγάλη ποικιλία βιβλίων και, όποιο γούστο κι αν έχετε, σίγουρα πολλά απ’ αυτά θα σας αγγίξουν κι ίσως γίνουν η συντροφιά σας στις ώρες σας της ξεκούρασης, τούτο το παράξενο καλοκαίρι.

Αν και, ως γνωστό, χρήματα δεν περισσεύουν πια στον μέσο Έλληνα, αξίζει να συνεχίσουμε να φροντίζουμε για την πνευματική μας τροφή… Μόνο έτσι θα διατηρήσουμε ό,τι εσώτερο χτίσαμε φέρνοντας τη ζωή μας μέχρι εδώ. Άλλωστε, η διαρκής θέληση για γνώση και μάθηση, ξεχωρίζει τον άνθρωπο από όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα του πλανήτη μας. Ένας μεγάλος λατίνος φιλόσοφος έλεγε κάποτε ότι όταν παύουμε να αναζητάμε τη γνώση πεθαίνουμε.

Ας μην εγκαταλείψουμε λοιπόν (και) αυτόν τον αγώνα…

Το τέλος της φυγής

Να δούμε πώς θα περάσει
κι αυτό το ιοβόλο καλοκαίρι…

Πώς θα τελειώσει το πανηγύρι
των απελπισμένων
και των αναχωρητών…

Πώς θα κλείσει η μεγάλη πύλη του λοιμού
και πώς ανήμπορα τα δέντρα
θα παραδοθούν στη φωτιά
και θα υποκύψουν.

Σε λίγο θα μαζευτούνε
οι σκιές του απογεύματος στο κατάστρωμα
και μες στην αχλή και στο συννεφόκαμα
μια-μια θα εξαφανίζονται σαν περιστέρια
σε χέρια ταχυδακτυλουργού.

Κι έτσι θα πέσει βαρύ πάπλωμα η νύχτα
ανάκατη με ήχους μυστικούς,
μουρμουρητά και υγρασία.

Χωρίς να το αντιληφθούμε
χωρίς να το περιμένουμε θα τελειώσει
το ταξίδι…

Κι όλα θα τρέξουν μπρος απ’ τα μάτια μας
εικόνες άυλες,
φύσεις νεκρές σε απέραντους λευκούς
ιδρωμένους τοίχους.

Να δούμε πώς θα ξεψυχήσει
κι αυτό το καλοκαίρι των αποκλήρων…

Πώς θ’ ανοίξουν
τα παράθυρα του φόβου
για να αποδράσει το όνειρο
και η επιθυμία.

Πώς θα κοιτάμε τους άδειους δρόμους
και τις βουβές πλατείες
πώς θ’ αναζητήσουμε
την ανάγκη του διαλόγου
σ’ ένα πακέτο τσίχλες
σε μια εφημερίδα
που δε θα διαβάσουμε ποτέ.

Πώς θα κοπάσει η φωνή μας
προτού ακουστεί
προτού προφτάσει να ψιθυρίσει
τις απαγορευμένες λέξεις
της αγάπης και του έρωτα.
Θα είμαστε όλοι εκεί
στην προκυμαία της σιωπής
με αποσκευές
καπέλα και λευκά φορέματα
ανδριάντες του εαυτού μας
ερωτικοί και αυτόχειρες
με το εισιτήριο της φυγής στο χέρι
δίπλα στην παγωμένη υψικάμινο.

Θα ήμαστε όλοι εκεί
χωρίς ουσιαστικό προορισμό
χωρίς ουσιαστική ανάγκη.

Αιχμάλωτοι της διαδρομής και της ανάγκης
που δημιούργησαν αυτοί που σκέφτονται
αντί για μας
αυτοί που αντί για μας αποφασίζουν
και προγραμματίζουν το πριν και το μετά.
Χωράμε όλοι στο ταξίδι,
χωράμε όλοι στο όνειρο
της «υπερφορτωμένης μπαταρίας»
που κατασκεύασαν για μας
οι ονειροκατασκευαστές
οι εργοδότες
και οι ινστρούχτορες

Τίποτε άλλο απ’ το ταξίδι δε μας απομένει
τίποτε άλλο απ’ τη φυγή δε μας καθοδηγεί.

Τίποτε άλλο
από την ετοιμασία της μεγάλης γιορτής
δε μας γοητεύει,
δε μας συγκινεί…

Τα καλοκαίρια των απελπισμένων
έχουν όλα το ίδιο χαμένο
κατακόκκινο γαλάζιο χρώμα
την ίδια μυρωδιά…

Μυρίζουν πεθαμένο νερό
ξεπλυμένο απόγευμα
και ναφθαλίνη.

Βασίλης Ν. Τριανταφυλλίδης
(Χάρρυ Κλυνν)

Της Αντίστασης

Αφιερωμένο σε όσους αγωνίζονται ενάντια στα εξοντωτικά άδικα μέτρα

Βαθιά λακκούβα.
Πληγή στην αρμονία
του μονοδρόμου τους.


Βαθιά λακκούβα.
Χνάρια που παραπατούν
και λοξοδρομούν.


Σπασμένος δρόμος.
Παχύ φαίνεται χώμα
από κάτω.


(τάνκα)

Λυσσά ο βοριάς.
Κουλουριάζεται η φύση
μαστιγωμένη.

Παιδιά κρεμούν στη ράχη του
αεροπλανάκια.


Ραγισμένος δρόμος.
Μαργαρίτα ορθώνει
φλόγες Άνοιξης.


Βασίλης Κομπορόζος

Δείτε το ιστολόγιο ποιημάτων του ιδίου
Δείτε το ιστολόγιο με τα χαϊκού και τάνκα του ιδίου