Χυμένη στα βιολιά

Το γυναικείο σου κορμί
ταλαντώνεται με άπειρους τρόπους.
Σαν χορδή μουσικού οργάνου.
Ψάχνω τους δρόμους να το συντονίσω.
Σήμερα μοιάζει να πλησιάζω
όλο και περισσότερο στην ερμηνεία του.
Τι συναρπαστικό! Φτάνουν στ’ αυτιά μου
ατέλειωτες διαφορετικές νότες.
Θαρρείς και βυθίζομαι σ’ ένα γλυκό ποτάμι,
σ’ ένα παλλόμενο νούφαρο, σ’ ανθόσκονη.
Μοσχοβόλησε το σύμπαν απ’ το σύμπαν σου.
Πώς μπορώ πια να λησμονήσω την αγάπη;
Είναι η ψυχή μου «χυμένη στα βιολιά».

Του Αντώνη Σαμιωτάκη (Προφίλ)

(Από το βιβλίο του, "Ηδύ του έρωτος" - Εκδόσεις Δωδώνη). V.M.!

Ανθρώπινο σκέφτηκε

Η κατσαρίδα είχε βγει απλά
για να κάνει την καθημερινή της εξόρμηση
ταγμένη τόσα χρόνια να την υπηρετεί.
Αυτή για την οποία ο γίγαντας εχθρός της
την έστειλε στο χώμα των κατσαρίδων,
ίδιο χώμα για όλους
ακόμη και για τους ανθρώπους.

Βέβαια αυτή δεν ήξερε
αντέχοντας τρεις μήνες χωρίς τροφή
και τρεις βδομάδες χωρίς νερό,
τι νάνος θα γινόταν ο γίγαντας
τρεις μήνες χωρίς τροφή
και τρεις βδομάδες χωρίς νερό.

Και ευτυχώς που δεν επαναστατούν οι κατσαρίδες
– για φαντάσου, σκέφτηκε, με τους ρυθμούς αναπαραγωγής τους,
οι γίγαντες θα γίνονταν φύλλα ξερά
στα χέρια μικρού παιδιού
που παίζει στον κήπο του.

Κι αν χτίζαν πολιτείες και πολιτισμό
ίδιο με το δικό μας
βάζοντας την τέφρα του ιδρώτα τους
λογχοφόρο δηλητήριο στις κεραίες τους

και είχαν το δικό μας μέγεθος

θα ήμασταν εμείς οι κατσαρίδες
όντα βρόμικα κρυμμένα σε σκοτεινές γωνιές
γεμάτες υγρασία
και αυτοί οι γίγαντες.

Είναι ανθρώπινο σκέφτηκε
και πάτησε άλλη μια κατσαρίδα.

Του Βασίλη Μ. Κομπορόζου

(Από το βιβλίο του, "Αϋπνίες ονείρων" - Εκδόσεις Γαβριηλίδη). V.M.!

Στην αχλή του Φθινοπώρου

Τι να όρισε η μοίρα σου
όταν σε γνώρισα;

Να είμαι μια παρουσία στο πλευρό σου;

Κι εκείνη η έρημος που μ’ ακολουθεί παντού;

Μοιάζει σαν το άγριο άλογο,
που καλπάζει μ’ οργή
μες στην αχλή του Φθινοπώρου
και χάνεται στην ανατριχίλα του δάσους.

Κι εγώ, κλαίγοντας,
χαμένη αναζητώ
διψασμένα μια στάλα βροχής,
ν’ απαλύνει το πρόσωπο,
να ξεδιψάσει τα χείλη μου.

Της Ελένης Ν. Δάλλα

(Από το βιβλίο της, "Έναστρη σιωπή" - Εκδόσεις Πάραλος). V.M.!

"Άγρυπνος στην Ν.Ε.Τ.", στα FM 105,8

Ο "Άγρυπνος στην Ν.Ε.Τ.", μας άφησε άγρυπνους απόψε, με τις πολύ ωραίες απαγγελίες του σε ποιήματα της Κικής Δημουλά (από τη δεύτερη ποιητική συλλογή της με τίτλο "Έρεβος", η οποία κυκλοφόρησε το 1953). Επίσης, ο "Άγρυπνος" - κατά κόσμον Μάνος Τσιλιμίδης - απάγγειλε αργότερα και Γιάννη Ρίτσο, ενώ στο πολύ ξεκίνημα της όμορφης εκπομπής του ανέχτηκε και τον γράφοντα σε μια on air εγκάρδια συνομιλία. Τον ευχαριστούμε θερμά και τού αφιερώνουμε το μικρό τούτο βίντεο της Ευανθίας Ρεμπούτσικα.

Για το Verse Monkey!,
Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Η Πύλη μας είναι ανοιχτή και ο κ. Γκαστόνε απαγγέλλει

Υπενθυμίζουμε ότι η Πύλη μας είναι ανοιχτή κι όσοι επιθυμείτε μπορείτε κάνοντας κλικ στον απευθείας σύνδεσμο, να αναρτάτε οι ίδιοι τα έργα σας εκεί. (Μόλις η Πύλη γεμίζει από τα έργα σας, αυτά μεταφέρονται στις κεντρικές σελίδες των δύο Verse Monkey!, κι έτσι ελευθερώνεται χώρος για τα επόμενα).

Α, κι ένα happening: Το μεσημέρι σήμερα, επισκέφτηκε την Πύλη μας ο κ. Γκαστόνε Ντακ. Μάλιστα απάγγειλε Ποίησή του και όπως θα δείτε στη φωτογραφία, καταχειροκροτήθηκε από τους πολυπληθείς παριστάμενους!

Ένα μικρό αστειάκι κάναμε κι εμείς...

Verse Monkey!

Ναρκωτικό

Με σένα κάνω έρωτα τα βράδια,
είσαι η δόση, το ναρκωτικό.
Γυρίζω απελπισμένα στα σκοτάδια,
μήπως και βρω εσένα ή αυτό.

Στους άδειους δρόμους τριγυρίζω,
μες στην ομίχλη σε αναζητώ,
δύσκολα βρίσκω την παρτίδα,
πολλές φορές το ρίχνω στο ποτό.

Βραχνάς μού έμεινε απ’ το πολύ τσιγάρο
και κατακάθι στης ψυχής τον οχετό,
δε βλέπω τίποτα, εμπρός μου, και τρακάρω
μες στου μυαλού τον άγριο πανικό.

Του Νίκου Μπατσικανή (Προφίλ)

Τι νυφούλα

Τι νυφούλα, τι μες στ’ άσπρα, τι κοκέτα, τι!
Η σελήνη, ρίξε τ’ άστρα και χαιρέτα τη!

Απ’ τις χάντρες των ματιών της, τις πανάκριβες!
Κι απ’ το βάμμα των χειλιών της, νάματά ’κρυβες!

Έρωτες γυμνοί, με χάρη τήνε στόλισαν!
Τ’ ουρανού μαργαριτάρι ξάστραφτε όλη, σαν!

Πήρα τις μεγάλες στράτες, τα σωρό στενά!
Απορούσαν οι διαβάτες κι όλο αρρώσταινα!

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση

(Αφιερώνω το ποίημα αυτό στον ποιητή Χρήστο Χ. Θεοφιλάτο, αφενός διότι επί σειρά ετών είναι ο καλύτερός μου φίλος. Και αφετέρου, επειδή χάρη σ' αυτόν δεν πέταξα τούτο το έργο στα σκουπίδια - ή μάλλον απ' τα σκουπίδια το "περιμάζεψα", κατά κάποιον τρόπο. Και εξηγώ: Ο Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος δεν είναι μόνο λογοτέχνης μα και εξαιρετικός μουσικός. Μια μέρα λοιπόν, μελοποίησε τους στίχους μου αυτούς και με πήρε τηλέφωνο να ακούσω το αποτέλεσμα. Εγώ, έπαθα πλάκα! Γιατί το ποίημα τού το είχα δώσει παλιότερα σε χειρόγραφο και, θεωρώντας πως δεν είναι καλό, το είχα πετάξει!... Οπότε, τού είπα: "Χρήστο είναι υπέροχο το τραγούδι που έφτιαξες, αλλά περίμενε μια στιγμή να σημειώσω τους στίχους, γιατί δεν τους έχω"!... Τότε ήταν η πρώτη φορά που ο Χρήστος μού έσωζε ποίημα. Η δεύτερη φορά ήρθε πολύ αργότερα, με το ποίημά μου "Πάλι εγώ", το οποίο πριν λίγο καιρό ανάρτησα επίσης στο Verse Monkey!). Π.Θ.Τ.

Νέα Ιωνία

Οικία σ’ άγριαν μεριά τερματική
κι είν’ ημερήσια η κόλασις στο λευκαμένο βράχο,
το πέραν όλο έφθανε μέχρις εκεί,
κοιμάται σ’ αναστάσιμον ο εξάδελφός μου τάφο.

Το έγχρωμον ξεθώριαζε του απογευματινού
κι ο άνδρας εκιτρίνιζε ο μοντέρνος της αφίσης,
το φτωχικό ισόγειον κλειστό του καρσινού,
φονιά μου πελεκόχερε, μη ζωντανό μ’ αφήσεις.

Στη λαϊκή αυτήν οδό, στ’ ακριανό το σπίτι,
που έμενε ο αξάδερφος τα ζωντανά του χρόνια,
το φως περνιέται ηλιακό απ’ το μικρό φεγγίτη
κι αναγεννάται η καρδιά του σκεπασμένου αιώνια.

Οι μέρες τώρα, πού ’ναι τες, που ορίζων δυτικός,
μεγάλος μας εφύλαγε απ’ του χρόνου τα φερμένα,
ο χρυσαφής εσκούρυνε εσπέριος ουρανός
και δρακοντίσια πέταξε φτερά πάνω από μένα.

Του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου

(Από το βιβλίο του, "Καφές με θέα στην κόλαση"). V.M.!

Οπτασία

Καθώς, τ' αστέρια τ' ουρανού ανθίζουνε τη νύχτα,
το σέλας των ονείρων μου λαμπρή φωτοχυσία.
Σκορπούν τα πέταλα στη γη και λούζουν το σκοτάδι,
βροχή από διάττοντες, της άνοιξης, λες, κρίνα.
Μαζεύω, με τις χούφτες μου, σταγόνες κρυσταλλένιες·
γυμνός χορεύω στο κενό, σαν κόκκος της κλεψύδρας.
Κάθε σπυρί ανάμνηση· αγάπες που πετάξαν,
σαν γερανοί φθινόπωρο, φευγάτα χελιδόνια.
Μου γνέφουν απ' τα σύννεφα, ανεβοκατεβαίνουν,
Άγγελοι απ' τον ουρανό, της νιότης μου τα χρόνια.

Του Νίκου Μπατσικανή (Προφίλ)

(Από την ποιητική του συλλογή, "Εξ ουρανού"). V.M.!

Όνειρο

Σ’ είδα ξανά στο όνειρο μου απόψε,
λουλούδια μάζευες, και σου είπα κόψε.
Πανώρια άστραφτες, και σε κοιτούσα,
θυμάμαι έπινες, και σου ζητούσα
νερό στις χούφτες σου να πιω ξανά.
Αγγέλοι ψέλνανε το “Ωσαννά”.
Ήσουν σε ξέφωτο, μα ήρθε μπόρα,
κάτι σε τράβηξε στην κατηφόρα.
Ξάφνου μού έφυγες, κάπου κρυβόσουν,
έτρεχα πίσω σου, δε με λυπόσουν.
Έφευγες γρήγορα, σαν κάτι να ’ψαχνες,
…μα, δεν κατάλαβες κι εσύ τι θα ’χανες.

Του Νίκου Μπατσικανή (Προφίλ)

Δυο ιστορίες - Από τον Νίκο Μπατσικανή

Ο κ. Νίκος Μπατσικανής, ποιητής-συγγραφέας-μελετητής, με την ευκαιρία της λειτουργίας της "Πύλης" μας για ελεύθερη δημοσίευση των έργων σας, ανάρτησε ο ίδιος εκεί δυο μικρές ιστορίες, που αν και δεν είναι του Αισώπου, μας εντυπωσίασαν τόσο πολύ ώστε σκεφτήκαμε πως θα μπορούσαν να ήταν. Ενός Αισώπου σημερινού, σύγχρονου, ο οποίος "μιλά" στις καρδιές όλων μας. Γιατί αυτός είναι ο συμβολιστής Νίκος Μπατσικανής. V.M.!

ΔΥΟ ΛΥΚΟΙ

Ένα βράδυ, ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε:

“Γιε μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο ‘λύκων’ που υπάρχουν μέσα σε όλους μας. Ο ένας είναι το Κακό. – Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ. Ο άλλος είναι το Καλό. – Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, ηγενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό”. Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: “Ποιος λύκος νικάει;”

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά: “Αυτός που ταΐζεις.”...

ΧΡΟΝΟΣ, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί, όπου ζούσαν όλα τα συναισθήματα: Ευτυχία, Λύπη, Γνώση, Αγάπη και όλα τα υπόλοιπα. Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι πήγαν στις βάρκες τους κι άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή, μα όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη άρχισε να ζητά βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο, που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό, και τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»«Όχι, δεν μπορώ», απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου, και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που, επίσης, περνούσε από μπροστά της μ’ ένα πανέμορφο σκάφος.«Σε παρακαλώ, βοήθησέ με», είπε η Αγάπη.«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου», της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα, και η Αγάπη, στην απελπισία της, αποφάσισε να ζητήσει κι απ’ αυτήν βοήθεια.«Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου».«Ω, Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη, που θέλω να μείνω μόνη μου», είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη, αλλά κι αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε, καν, άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Εγώ θα σε πάρω μαζί μου!».
Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος, που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει τ’ όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:«Γνώση, ποιος με βοήθησε»; «Ο Χρόνος», της απάντησ’ εκείνη. «Ο Χρόνος;», ρώτησε η Αγάπη. «Και γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία τής απάντησε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη. Η Αγάπη θέλει χρόνο και Υπομονή, που είναι κόρη του χρόνου». «Επιμονή;», ξαναρώτησε η Αγάπη. «Όχι», της είπε η Γνώση. «Δεν άκουσες καλά. Χρόνο και Υπομονή, είπα».

Νίκος Μπατσικανής (Προφίλ)

Τα ερεθίσματά σου

Ενεργοποιώντας τη δύναμη των ονείρων,
οι μεταφυσικές δυνάμεις ενισχύονται.
Δίνη στον ουρανό, που εμφανίζεται
και φυτεύεται στο μυαλό σου, γλιστρώντας.

Προσαρμόζοντας τηλεπαθητικά τον νου
τα ερεθίσματα υπόσταση αποκτούν
λειτουργούν ως ανοιχτή τράπεζα γνώσης
σε κοινή διαδικτυακή χρήση.

Ξεπερνώντας τα όριά σου, χαμογελώντας,
οι γύρω σου γίνονται πιο ευτυχισμένοι.
Κι αυτοί ανταποδίδοντας, σου κλείνουν το μάτι
ολοκληρώνοντας τον κύκλο της επικοινωνίας.

Οι γυαλιστερές σατέν σχέσεις, δημιουργούν…
…κεραυνικό κρότο, που σε τρομάζει!
Εσύ κατανοώντας τι έχει συμβεί…
…απολαμβάνεις την καλοκαιρινή σου μπόρα.

Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)

Εξκάλιμπερ

Ω! Που εκλάπη και δε βρέθη,
μες στη ζάλη, μες στη μέθη.
Κι ω! Που σε άστρο μετετράπη,
για μιας όμορφης αγάπη.

Ψάξτε, ψάξτε, ψάξτε φίλοι,
πού ’ναι τ’ άσπρο του μαντήλι.
Πού ’ναι, πού ’ναι, σε ποιαν άκρια,
που το γέμισε με δάκρυα.

Στο πηγάδι, στα νερά του,
λαμπυρίζει μέχρι κάτου.
Σαν πετράδι, πρωί και βράδυ,
λαμπυρίζει στο πηγάδι.

Τρέχει η κόρη, τρέχει η κόρη,
να προλάβει στ’ ανηφόρι.
Το παράξενο τ’ αγόρι,
που στην κόμη στέμμα εφόρει.

Της Μαρίνας Κοράλη

Εντελβάις

Στων Τάρταρων τις ακορφές, στο χιόνι,
βαριά μια μοίρα εμένα μ’ είχε φέρει.
Κει, που ο βοριάς χιονόμπαλες θεριώνει
κι όπου θνητός, αργή θανή υποφέρει!

Κάστρο έκαμα ένα, κρούσταλλο και πάγο,
πιο σμιλευμένο απ’ τη δική σου απάτη…
Κι ήβρα εντελβάις, σε βάζο να φυλάγω,
λευκά εντελβάις που μού ’κλειναν το μάτι!

Στο ηδύ άρωμά τους, η ψυχή μου δέσμια,
μπρούσκο ηδονής στυφό έσταγε στα χείλη.
Το ’πινα εγώ κρασάκι, ωσότου κι έσμι’α,
σ’ Αγάπης όμοιας Σου, μνημειό και στήλη!

Τότες, η μνήμη έρεε ξανά στο σώμα,
γυμνό, φθαρτό, κόμπος κάθε του στάλα.
Χιονάνθρωπος σκεβρός, π' ωστόσο ακόμα
μυστήρια κι άλλα γύρευε, μεγάλα!

Ήμουν καλά... Μα εσύ, ω, μορφή του ειδώλου,
μετανοιωμένη, όλο έλεες να ξυπνήσω.
Είχες ντυθεί τη βοή του κόσμου όλου,
κι όλο το φως… Κι ήρθα σε σένα πίσω!…

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση (Ιστοσελίδα)

Μπορεί η βροχή να έκαψε για πάντα το άγγιγμά σου

Μπορεί η βροχή να έκαψε για πάντα το άγγιγμα σου
Τα μάτια σου να ψάχνουνε ψιχάλες στα ψηλά
Η υγρασία έλουσε ξανά τα πρόσωπα σου
Ο άνεμος τα παγωμένα μάγουλα φιλά
Σαν μνημη φθινοπωρινή που η ζέστη εχει σκεπάσει
Η αγκαλιά που σε έσφιξε κάτω από την βροχή
Ξυπνά και φέγγει ολόγυρα το σκότος να ξεχάσει
Το ρίγος μες στο στήθος σου θα κάνει την αρχή
Τώρα τα ανόητα βήματα σημάδεψαν τους δρόμους
Τα χνάρια που αφήσανε φαντάζουν κυκλικά
Τα σύννεφα κατέβηκαν σε πιάσαν απ’τους ώμους
Χορεύουνε τριγύρω σου τελείως ρυθμικά
Αν ξέχασες πως όμορφα περνούσαμε θυμήσου
Τα κρύα που παρέλασαν μας βρήκαν αγκαλιά
Ακόμα και όταν χιόνιζε για μέρες στην ψυχή σου
Παγόβουνα που ράγιζαν και λιώναν με φιλιά.

Εωός (φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεκτάριου Μπέση)

Ο ηθοποιός

Ο πραγματικός ηθοποιός,
…διαφέρει από τους άλλους ανθρώπους. Ζει πάντα μόνος.
Το φως ανάβει στα παιδιά, την ίδια στιγμή που η επιχείρηση ηλεκτρισμού…
αυθαίρετα το δικό του σβήνει… λόγο χρεών!

Σαν κινέζος μαργιονετίστας
χρησιμοποιώντας το ξύλο, το σανίδι, τα ρούχα,
το συναίσθημα μεταβιβάζει, απλόχερα, σε όλους,
αντιπαραβάλλοντας, αληθινά και φανταστικά γεγονότα.

Γνωρίζει πως πίσω απ’ τα σύννεφα, ο ήλιος στέκει εκτυφλωτικά λαμπερός.
Για αυτό… την ιστορία με μοναδικό τρόπο ερμηνεύει.
Η ενσωμάτωση του ρόλου, δημιουργεί ρυτίδες στο πρόσωπο,
που μεταβιβαζόμενες σε σένα, δημιουργούν χαρακιές στην ψυχή σου.

Την μάσκα σαν βγάλει, το βλέμμα, ιδρωμένο σαν μένει για ώρα,
συνειδητοποιείς ότι η πραγματική τέχνη, δεν διδάσκεται,
προ-εγκατεστημένη μάλλον η φύση, εκλεκτικά την δανείζει.

Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)

Τα σημαντικά ερεθίσματα

Τα ιδιαίτερα σημαντικά ερεθίσματα
άκρως συναισθηματικά φορτισμένα,
δεν είναι ποτέ στατικά.

Αιωρούνται απ’ άκρη σε άκρη, στον χώρο
πολλές φορές, αυτός δεν τους αρκεί.
Ταξιδεύουν παρέα με τον χρόνο, πέρα απ’ αυτόν.

Για να τα αντιληφθείς…
…ποτέ δεν αρκεί μία αίσθηση μόνο,
ταυτόχρονη χρήση πολλών μαζί, απαιτείται.

Εσύ… μόνος
…στεναχωρημένος, ξεροκαταπίνεις, στο στόμα νιώθεις μια πίκρα.
Τα δακρυσμένα μάτια σου, δεν αντιλαμβάνονται πως…
… και το μέτωπό σου, δακρυσμένο είναι.

Τότε…
…ανατριχιάζοντας από συγκίνηση, τον δίπλα σου αυθόρμητα αγκαλιάζεις,
στοργικά τον χαϊδεύεις, στην την πλάτη τον χτυπάς, διότι…
η καρδιά σου χτυπά τόσο δυνατά, που… δεν αντέχεις να την ακούς.

Αντιλαμβανόμενος…
την απόλυτη δύναμη του συναισθήματος,
Φοβάσαι…

Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)

Ήταν ωραίο το "σ' αγαπώ"

Ήταν ωραίο το “σ’ αγαπώ”, που μού ’πες με χείλη σαν αίμα
κι είχες τον τρόπο σου να το λες και το ’ξερα πως ήταν ψέμα.

Τότε ξεκίνησα, τ’ ομολογώ, να φύγω απ’ τη γη που σ’ ανήκει
κι είχα έναν κόσμο για να διαβώ και μπάλωμα στο μανίκι.

Θα με πιστέψεις όταν θα δεις να γίνομαι αστέρι μπροστά σου
και με σμαράγδια στα μάτια θα πεις: “Ω, Θε μου! Τι σού ’κανα! Στάσου”!

Μα μη χτυπήσεις ποτέ, ποτέ, την πόρτα μου και τα κουδούνια,
έχω γίνει μεγάλος πια και δεν πίνω γάλα στην κούνια.

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση

Εξαιρετική η πρώτη μέρα!

Φίλες και Φίλοι,

Η πρώτη μέρα της Πύλης για ελεύθερη δημοσίευση των Έργων σας, εξελίχθηκε ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ! Η ποιότητα των αναρτημένων δημιουργημάτων μάς έδωσε απίστευτη ΧΑΡΑ! Αύριο το απόγευμα θα κάνουμε τον πρώτο μας απολογισμό - ίσως με βιντεοεπικοινωνία, καθώς καλομάθαμε τώρα - και θα σταθμίσουμε τα θετικά και τα αρνητικά (αν και δεν βλέπουμε αυτή τη στιγμή κάποια σοβαρά αρνητικά).

Περιμένουμε τις δουλειές όλων σας! Δεν τελειώσαμε, τώρα αρχίζουμε. Περιμένουμε, επίσης, το χαιρετισμό σας! Τις σκέψεις σας! Μπείτε στην Πύλη και κάντε τη, δική σας! Επιτέλους, το ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ έγινε πραγματικότητα. Έστω και σε πρωτογενή ακόμα μορφή! Επιτέλους, κανένας δεν λογοκρίνει κανέναν. Όλοι συμμετέχουμε όποτε θέλουμε και όσο, και με όποιον τρόπο θέλουμε!

Συνεχίστε να μπαίνετε στην Πύλη και να γράφετε ελεύθερα! Κάντε κλικ εδώ, για να συντονιστείτε στον νέο μας χώρο! ΕΛΑΤΕ ΟΛΟΙ, να γίνουμε ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΓΡΟΘΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ.

Με Αγάπη,

Η Ομάδα του Verse Monkey! και Όλες και Όλοι οι συμμετέχοντες

Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΠΥΛΗ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ!

Φίλες και Φίλοι,

.

Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΠΥΛΗ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ!

.

Βρίσκεται στον ειδικό σύνδεσμο: http://versemonkey.wordpress.com/about/

.

Κάντε κλικ με το ποντίκι επάνω του και θα οδηγηθείτε στο χώρο όπου μπορείτε να αναρτήσετε από μόνοι σας το δικό σας έργο!

.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Μόνο κάνοντας κλικ στον παραπάνω ειδικό σύνδεσμο θα οδηγηθείτε στο σωστό σημείο για να αναρτήσετε το έργο σας. Σημειώνουμε επίσης ότι η πρώτη μας αυτή Πύλη θα λειτουργήσει δοκιμαστικά. Περιμένουμε να μάς αναφέρετε οποιεσδήποτε δυσκολίες ή ατέλειες. Μη διστάσετε να κάνετε όσες δοκιμές θέλετε, προκειμένου να είμαστε σίγουροι ότι όλα λειτουργούν σωστά.

.

Η αυριανή ημέρα, Τρίτη 23 Ιουνίου 2009, θα είναι ημέρα δοκιμής. Αναρτήστε ελεύθερα ό,τι θέλετε. Κατόπιν, ενημερώστε με με email ποιες απ' τις δοκιμαστικές αναρτήσεις σας θα θέλατε να διαγραφούν. ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΒΗΜΑ. Τα blogs πρέπει να ανήκουν στον κόσμο τους και το εννοούμε απόλυτα αυτό.

.

ΤΑ BLOGS ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ, πόσω δε μάλλον την ελεύθερη λογοτεχνική έκφραση. Επισκεφτήτε τον παραπάνω ειδικό σύνδεσμό μας και κάντε ελεύθερα τις δοκιμές σας. Αντιγράψτε ή πληκρολογείστε εκεί το κείμενο-άρθρο-ποίημά σας.

.

Για περισσότερες λεπτομέρειες στείλτε μας τις απορίες σας και θα σάς παράσχουμε την αιτούμενη πληροφόρηση άμεσα.

.

Φιλικά,

.

Για το Verse Monkey!,

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Επιβάτες τρίτης θέσης

Η κάστα των λογοτεχνών, αν και μοναχικά δουλεύοντας, είμαστε ο καθένας στιγμές-στιγμές συρφετός από μικρόψυχους θανατηφόρους αποκαρδιωτές (χωρίς να είναι απαραίτητα κακό αυτό). Οι πιο δυνατοί ρήτορες από εμάς, γνωρίζουν ότι απ’ τα ίδια υλικά που φτιάχνουμε τα δηλητήρια για να προσβάλουμε κάποιον ομότεχνό μας, την ίδια στιγμή έχουμε έτοιμα και τα αντίδοτα για να τον γιάνουμε. Στο βάθος όμως, μπορεί να δει κάποιος σε μας τη μοναξιά μιας ψυχής που τρέμει μην κακοδικήσουν απάνω της οι επίδοξοι σχολιαστές ή μη δεν επιτύχει να επιβιβαστεί στο πλοίο της «αθανασίας», έστω και ως επιβάτης τρίτης θέσης. Είθε να είμαστε λίγο κατώτεροι απ’ τα γραπτά μας ή, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, ίσοι μ’ αυτά.

Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος

Στη γιορτή μου

Διαδραστική στάση ζωής απέκτησες ήδη,
θύμωσες όταν τυχαία σε είδα να αυνανίζεσαι μόνη.

Η γυναικεία σου υπόσταση πλέον αναγνωρίζει
ότι η αυτή η συμπεριφορά σε απομονώνει.

Όταν ξανάρθεις στην γιορτή μου, γυμνή να είσαι
τα σκαλοπάτια να ανέβεις αθόρυβα, στις μύτες.
Στο αυτί να μου ψιθυρίσεις, τα ροζ μυστικά σου, να με χαϊδέψεις.
Τα λαμπερά σου μάτια να απορροφήσουν το σκοτάδι, θέλω…

…κάτω απ’ το σεντόνι, κρυμμένο, ένα χαμόγελο να ’χω
καυτό, αποκαλυμμένο, προσιτό, μοναδικό, θέλω…

…οι ψυχές μας, φτερουγίζοντας ψηλά στον σκούρο ουρανό να…
…αποκρυπτογραφήσουν συναισθήματα μοναδικής αξίας.

Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)

Nisaki Hotel

Ξενοδοχείον Το νησάκι το ωκεάνιο,
τον ύπνο κάνω του ξινού στα λερωμένα,
βαμμένο ξύλο στου γαλάζιου το επουράνιο
κι όλα βασίλεψαν εδώ, πίσω από μένα.

Ξενοδοχείον Το νησάκι τ’ αποκύματο,
μίλια φαντάζουν οι χαρές οι διπλανές του,
μύρισε Αλγέρι μια αλοιφή μου, χάδι ασήμαντο
και ζεματάνε οι βεράντες οι γριές του.

Του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου

(Από το βιβλίο του, "Σφαγή στ' ακρογιάλι της ηδονής" - Εκδόσεις Mini Book). V.M.!

Ανοιχτή επιστολή προς τους Τρομοκράτες που σκότωσαν τον αστυνομικό σήμερα

Αδέρφια μου, γιατί;

Αδέρφια μου, εγώ σας καταλαβαίνω κι όμως επιμένω να ρωτάω: γιατί; Η ψυχή σας, πονάει... Δεν είναι λίγο πράγμα να βλέπεις αυτά τα μούτρα των πολιτικών μας στην τηλεόραση, τα ανάλγητα μούτρα με την παντελή αδιαφορία για τη δυστυχία του κόσμου... Σού έρχεται, ειλικρινά, να τούς ρίξεις μια γροθιά! Αλλά, αδέρφια μου, γιατί;

Τι θα βγει από τόσο μπιστολίδι; Σκεφτήκατε ποτέ, πόσες ψυχές ανθρώπων θα φτερουγίσουν στον ουρανό, δίχως εσείς να πετύχετε κανένα στόχο; Όλους τους στόχους διάνα να σημαδέψετε, μόνο αίματα θα γεμίσετε τα χέρια σας, αδέρφια μου! Μόνο αίμα... Το στόχο το σωστό θα τον αστοχήσετε!... Πιστέψτε με που σας το λέω...

Βαριά είναι η καρδιά μου απόψε... Πού δύναμη να αναρτήσω τα ποίηματα της παρέας μας, απόψε. Τα έργα των ανθρώπων που βρίσκονται στο πλάι μου και τραγουδάνε με την ποίηση - όπως κι εγώ - τους πόθους, τις χαρές και τις λύπες τους... Κι είναι γεμάτο το ηλ. ταχυδρομείο με στίχους, μα πού κουράγιο απόψε... Έχω ματώσει...

Και να σάς πω και κάτι: Πολλά απ' τα ποίηματα που έλαβα απ' το πρωί, είναι μελαγχολικά... Λες και υποσυνείδητα (ή κι ενσυνείδητα) πολλοί άνθρωποι νιώθουν άσχημα σήμερα... Γιατί, αδέρφια μου, καταφεύγετε στο "ύστατο μέσο"; Κοιτάχτε εμένα. Κι εγώ μάχομαι. Δεν την αντέχω την αδικία... Αλλά προτιμώ να σκοτώνω το είναι μου...

Αδέρφια μου, γράφοντας τούτες τις αράδες, γνωρίζω πως πολλοί θα με μισήσουν... Εγώ δεν σας βλέπω σαν δολοφόνους, αλλά σαν Αδικημένους! Σας πνίγει το δίκιο σας. Δεν εξηγείται αλλιώς... Επαναλαμβάνω, σας καταλαβαίνω - πιστέψτε με! Μα μη συνεχίσετε έτσι! Δεν έχει διέξοδο. Μόνοι θα ματώσετε και θα κυλήσετε στους μύχιους φόβους σας. Θα δείτε μια άχρηστη αστυνομία να σας περιφέρει σαν λεία της ένδοξη στους δρόμους και στα δικαστήρια! Ενώ αν σιγήσουν τα όπλα...

Αν σιγήσουν τα όπλα τότε θα μιλήσει η ψυχή σας! ΔΥΝΑΤΑ, πιο δυνατά απ' όσο φαντάζεστε. Τότε ο κόσμος θα παλέψει στο πλάι σας. Όταν θα δίνετε τον Αγώνα τον καλό. Δεν θέλω να παραδοθείτε στον Νόμο εγώ. Όχι βέβαια. Θέλω να "δείτε" καθαρά! Όχι άλλες δολοφονίες, αδέρφια μου. Από τώρα και στο εξής, σηκώστε το ανάστημά σας με άλλους τρόπους! Με Αγάπη προς την κοινωνία. Για να σας αγαπήσει κι αυτή...

Και μη μού πείτε πως δεν γνωρίζετε άλλους τρόπους γιατί τότε θα σας κατηγορήσω για ΨΕΥΤΕΣ. Και ό,τι πω θα μείνει! Γίνετε λοιπόν στρατιώτες του φωτός και θα έρθω στο στρατό σας, να πολεμήσω πλάι σας. Όχι άλλες δολοφονίες. Ούτε μία δολοφονία πια!... Αδέρφια μου...

Αναρτώ βιαστικά τούτα τα λόγια, γιατί δε θέλω να μετανιώσω και να τα σβήσω. Αν υπάρχουν λάθη, συγνώμη...

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Απαξίωση των πάντων

Τα πάνω κάτω έρχονται.
Όλα είναι μαύρο χάλι.
Βλέπεις πια όλα τα τρελά.
Σου φεύγει το κεφάλι.

Ό,τι είναι σήμερα σωστό,
εχθές ήτανε λάθος.
Τώρα εσύ καθάρισε
και μέτρησε το βάθος.

Κι ό,τι ήτανε λάθος χθες,
είναι ορθό εσήμερα.
Έτσι αποδεικνύεται
πως όλα είν’ εφήμερα.

Δεν είναι λάθος ή σωστό
όταν σου λέν’ το κάθε τί.
Όλοι έχουν κρυφό σκοπό.
Ψάξε να μάθεις το γιατί.

Εκείνοι σε καθοδηγούν
δήθεν για το καλό σου.
Μα κατά βάθος θέλουνε
να βρείς το διάολό σου.

Να περνάει το δικό τους.
Εσένα να σε πατήσουν.
Δεν έχουνε το Θεό τους.
Πάνε εις βάρος σου να ζήσουν.

Συνεχώς μας ποτίζουνε
με τις δικές τους ηθικές,
ενώ οι ίδιοι εκτελούν
τις πιο αχρείες πρακτικές.

Θέλουνε να μας έχουνε
πειθήνια όργανά τους
να εξυπηρετούμε εμείς
τα άθλια σχέδιά τους.

Ως κι οι Θεματοφύλακες
τα ιερά λεηλατούν.
Υπάρχουν μικροί θήλακες,
λένε. Για να μας απατούν.

Μην ακούς μεγαλύτερους
όταν σου ρίχνουν ενοχές.
Έτσι κρύβουν τα πάθη τους.
Αλλάζουνε οι εποχές.

Σου λένε δήθεν το σωστό,
να σε παραπλανούνε.
Αυτοί σταυρώνουν το Χριστό.
Εσένα, σ’ αδικούνε.

Κάνουν μετάνοιες και σταυρούς.
Παριστάνουν τους ευσεβείς.
Eσύ όμως μην τους ακούς.
Αυτοί, είναι οι πιο ασεβείς.

Βλέπουμε ότι συνεχώς
αλλάζουνε οι νόμοι.
Τα πάντα έρχονται στο Φως.
Ανοίγουν νέοι δρόμοι.

Τι να το κάνεις τώρα πια
όταν αλλάζουν γνώμη.
Ό,τι κι αν πούνε είν’ αργά.
Δεν ωφελεί η συγγνώμη.

Aλλάζουνε οι εποχές.
Τους έξυπνους εκάνανε.
Όμως μένουν οι ενοχές.
Κι εμάς, μας ετρελάνανε.

Του Γεωργίου Βελλιανίτη

Αστική τάξη

Η Αστική δύναμη που αυτο-οργανωμένη απλώθηκε
σαν μεταναστευτικό σμήνος, αρπαχτικών πουλιών
ταξιδεύοντας, Βορρά-Νότο, Ανατολή-Δύση,
Επιβλήθηκε, αδυσώπητα.

Δημιούργησε, υποαστικές αδικίες
με τρόπο άνανδρο.
Αντικατέστησε την δημιουργικότητα
με χρώμα άχαρο, μη ορατό πολλές φορές.

Τα παιδιά μπάνιο μαθαίνουν σε πισίνες κλουβιά,
όχι στην Θάλασσα, ελεύθερα.

Σήμερα αν κάποιος θελήσει τον ήλιο να δει
γυαλιά αρμάνι πρέπει να φορεί.
Στις θάλασσες, στις πλαζ, που κολυμπά
ομπρέλα να έχει, διαφορετική.

Χρησιμοποιώντας, τυπικές αδυναμίες και προσόντα
απομονώνοντας, με σύμμαχο την πολυπλοκότητα,
για ίδιο όφελος, υπεργολαβικό.

Τι άδικο, σαν χθες οι ίδιοι άνθρωποι, πολεμούσαν.
Σήμερα τις τηλεοράσεις κοιτούν και…
…μόνοι αυνανίζονται με τον πόνο των άλλων.
Η πιο επικίνδυνη μορφή αλαζονείας, είναι αυτή…
…η ασύλληπτη.

Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)

Πάλι εγώ

Γεια σας, γεια σας! Είμαι πάλι εγώ!
Μ’ ακούτε που φωνάζω; Μ’ ακούτε;
Μες στην ομίχλη μπαίνω, σας κυνηγώ!
Ω! Τι κάνετε; Ιούδα! Εφιάλτη! Βρούτε!...

Ένα δίχως μηχανοδηγό
τραίνο. Καπετάνιος δίχως πλοίο ούτε.
Μήπως, πέστε μου! Με θέλετε αρχηγό;
Σας ξεπέρασα! Ιούδα! Εφιάλτη! Βρούτε!

Άντρες! Άντρες! Μπείτε στο ζυγό!
Μια κερκόπορτα κλειστή, ανυψούται!
Θα σάς δείξω, χμ... Πώς την ανοίγω εγώ!
Με προσέχετε; Ιούδα! Εφιάλτη! Βρούτε;

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση (Προφίλ)

Έχω ένα ταγάρι

Έχω ένα ταγάρι
κι ώρα πολλή κάθομαι στο σοκάκι.
Να περάσουν οι Άγγελοι,
να μού δώσουν ελεημοσύνη.
Μα νάτους! Έρχονται,
χτυπώντας με βοή τα φτερά τους.
Κρατούνε στο χέρι τους,
ο καθένας και κάτι.
Το ταγάρι μου,
αν δεν είναι τρύπιο,
θα πάω στο σπίτι μου απόψε,
πολλά χρήματα...

Της Μαρίνας Κοράλη

Θάλασσες

Χάθηκες... Τρέμει να σβήσει,
η αγάπη μας, σε πτυχωμένο
σεντόνι... Στέκομαι,
σε μιαν ακρογιαλιά και βλέπω,
να φεύγουν φουρτουνιασμένες,
οι θάλασσες...

Οι θάλασσες... Των ερώτων...
Τυλίγομαι στα μπράτσα σου...
Να μην ακούω τη φωνή,
της εγκατάλειψης...
Της παραμυθίας... Της παρηγοριάς...
Της παραπλάνησης...

Και με κύματα πάν’,
στους γαλάζιους ουρανούς,
τα ονειρικά σου ομοιώματα...
Ιδού! Απλώνω τα χέρια μου...
Απλώνω τα χέρια μου,
για τελευταία φορά, σε σένα...

Του Στίβεν Αντωνόπουλου

7ος Διαγωνισμός Σύνθεσης Βόλου

Το Ωδείο Φουντούλη διοργανώνει τον 7ο Διεθνή Διαγωνισμό Σύνθεσης Βόλου, στον οποίο μπορούν να λάβουν μέρος επαγγελματίες και ερασιτέχνες συνθέτες κάθε εθνικότητας, σπουδαστές, ακόμη και παιδιά.

Ο Διαγωνισμός καλύπτει σχεδόν όλες τις κατηγορίες μουσικής σύνθεσης και δίνει την ευκαιρία στους δημιουργούς να προβάλλουν τη δουλειά τους και να διακριθούν.

Τα προηγούμενα χρόνια στον ίδιο διαγωνισμό βραβεύθηκαν αξιόλογοι συνθέτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ο Διαγωνισμός περιλαμβάνει Σύνθεση Μουσικών Έργων στις κατηγορίες:
σόλο όργανο (για οποιοδήποτε όργανο), μουσική δωματίου, συμφωνική ορχήστρα, άσμα με συνοδεία, χορωδία, δραματική σκηνή, μπαρόκ, μουσική κινηματογράφου, μουσική για θέατρο, ηλεκτρονική μουσική, μουσική διαφημιστικού σποτ, μελοποίηση προτεινόμενης ποίησης

(βλ. site: www.foudoulis.gr/poetry/notification.htm)

Επίσης περιλαμβάνει Σύνθεση Τραγουδιού στις κατηγορίες:
ποπ, ροκ, τζαζ, έθνικ, new age, digital dance music, hip hop, μπαλάντα, κλασικό, έντεχνο, ελαφρό, λαϊκό, παραδοσιακό τραγούδι,
μελοποίηση προτεινόμενου στίχου (βλ. site: www.foudoulis.gr/poetry/notification.htm)

Οι μαθητές και τα παιδιά μπορούν επιπλέον να διαγωνιστούν στις κατηγορίες:
μονοφωνική μελωδία, παιδικό τραγούδι, ελεύθερο θέμα Αρμονίας, ελεύθερο θέμα Αντίστιξης, Κανόνας.

ΒΡΑΒΕΙΑ

Τα βραβεία του Διαγωνισμού για όλες τις κατηγορίες έχουν ως εξής:

1ο Βραβείο: Μετάλλιο και Δίπλωμα
2ο Βραβείο: Μετάλλιο και Δίπλωμα
3ο Βραβείο: Μετάλλιο και Δίπλωμα
Θα δοθούν επίσης έπαινοι στους φιναλίστ

Τα έργα όλων των κατηγοριών του Διαγωνισμού Σύνθεσης Μουσικών Έργων
που θα αποσπάσουν 1o Βραβείο, θα εκδοθούν από τη διεθνή εκδοτική εταιρία BERBEN


Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή μέχρι 30 Ιουνίου 2009.

Πληροφορίες στο τηλέφωνο 24210 39930 κ. Ζωή Ναούμ, καθημερινά 5:30 - 8:30 μμ.,

e-mail: info@foudoulis.gr

web page: www.foudoulis.gr/composition

Υποστήριξη: International Art Society

Κυκλάδες

Γεύομαι αλμύρα του Αιγαίου
παίζω στ' ακρογιάλια σαν μικρό κοχύλι.
Αξιώνομαι να κολυμπάω στο Αρχιπέλαγος
“ανάμεσα στις ράχες των δελφινιών
σε πέτρινους ίππους με χαίτη ορθή...
σε γαλήνιους αμφορείς”.
Τριγυρνώ και χάνομαι στις θαλασσινές σπηλιές
στους περιστεριώνες και τ' αλώνια.
Πετώ ψηλά, ανάμεσα σε τρούλους ρόδινους την αυγή.
Στριφογυρνώ στους μύλους των ανέμων:
«του Μαΐστρου, του Λεβάντε, του Σορόκου»...
Μέθυσα στη μυρουδιά του γιασεμιού και της λεβάντας
σε καλντερίμια σκιερά.
Στις όχθες των γκρεμών και σε βράχους
σκύβοντας να γευτώ κάπαρη και κυκλάμινα
θρυμματίστηκα σαν αρχαίο χαλίκι των Κυκλάδων.
Σας θωρώ από ψηλά, κρίνα λευκά, μες τον αγρό της θάλασσας:
Σίφνο, Σέριφο, Αμοργό, Δήλο, Θήρα...
Έδεσα άγκυρα στο λιμάνι σας,
κι όταν φυσήξει ούριος, θα λύσω τα πανιά μου
για ν' αφεθώ, με τις Σειρήνες οδηγό, σε χαρές ανείδωτες.
Κι αν κοντά σας, «αγάπης αίματα με πορφύρωσαν»
θα ξανάρθω «σ' αυτόν τον Κόσμο
το μικρό, το μέγα», το δικό σας Κόσμο.
Σε σας, που η πένα του Ελύτη αξιώθηκε να ψάλει.
Μέγας ο ίδιος, ποιητής,
πότισε την ψυχή μου με νέκταρ
και γλυκό κρασί που ψήνεται στον ήλιο
στη λάβα των ηφαιστείων
που σας σκόρπισε, λευκά ροδοπέταλα,
στο απέραντο γαλάζιο.
Έχω τις Παναγιές σας οδηγό
και για πυξίδα ένα μικρό ειδώλιο, σε σχήμα καρδιάς,
ζυμωμένο με πηλό και αφρούς των κυμάτων
ψημένο στον «Ήλιο τον πρώτο, τον Ηλιάτορα».
Δε θα χαθώ... το ελπίζω… Τι να φοβάμαι;
Πιο κει, σε γιούσουρι καβάλα, μια γοργόνα
και σ' άλλα μαγικά νησιά
θα οδηγήσει το σκαρί του νου μου
ξανά, κι αυτό το καλοκαίρι, όπως και πέρσι,
όπως κάθε χρόνο...

Του Νίκου Μπατσικανή (Προφίλ)

Απροστάτευτος

Προστατευμένος
από το φως του ήλιου
μέσα στους τέσσερις μεγάλους τοίχους
με τα κάδρα

τραπέζια, φρούτα, θάλασσες, βουνά, βροχή, ένα θέατρο
κι ένας ήλιος

ανασαίνουν ελεύθερα
μες στα κάδρα
και μαζί τους κι εγώ.

Το λευκό χρώμα στους τοίχους
εκτελεί σωστά το καθήκον του
να φωτίζει.

Έξω στο δρόμο
βλέπω έναν άνθρωπο να βαδίζει
απροστάτευτος
μέσα στη λευκή φωτοδρομία του ήλιου.

Και στις σταγόνες του ιδρώτα του να διαχέεται
σαν σιωπηλή διαδήλωση
η μυρωδιά του ακύμαντου ουρανού
εκείνης της καλοκαιρινής μέρας

Γυρίζει
με κοιτά
και συνεχίζει.

Του Βασίλη Μ. Κομπορόζου

(Από το βιβλίο του, "Αϋπνίες ονείρων" - Εκδόσεις Γαβριηλίδη). V.M.!

Τέλος κι Αρχή

Τρεμόσβηνε η μέρα

στην αντάμωση της νύχτας.

Παίζοντας δίπλα στο κύμα

καρδιά και νους ενώθηκαν

στο βουητό της θάλασσας,

προσμένοντας τον άνεμο

να φέρει μήνυμα.

Μα τα χείλη σου

τρεμόπαιξαν θλιμμένα.

Μη λυπάσαι.

Ο έρωτας παραμονεύει παντού

σαν έναστρη σιωπή

να σε συναντήσει.

Να σε λυτρώσει.

Χαμογέλα.

Κράτα τ' όνειρο

Ερωτεύεσαι.

Ξανά από την αρχή...

Της Ελένης Ν. Δάλλα

(Από το βιβλίο της, "Έναστρη σιωπή" - Εκδόσεις Πάραλος). V.M.!

Έλκηθρο ζωής

Αναπηδώντας ξεκίνησα μια μέρα· να σε βρω ήθελα.
Τα μαλλιά μου ακολουθούσαν κάθε άλμα μου.
Τα ορθάνοιχτα μάτια, εμπνευσμένα απ’ τον στόχο,
μυστικά.

Είδαν μνημεία σπουδαία, τον κόσμο γύρισαν
μεταλλικούς πύργους και άλλους, κεκλιμένους
τοπία απείρου κάλλους, προστατευόμενα,
πιάστηκα.

Καθισμένος σε παγκάκι, ψηλά με θέα, χαλαρώνω λίγο
το σώμα δεν αντέχει άλλα χιλιόμετρα πλέον
ο νους εντυπωσιάστηκε, άλλο δεν χωρά, τέλος
κουράστηκα.

Απενεργοποιημένη μου συνείδηση, ξέχνα τη, δεν υπάρχει!
Λαβύρινθοποιμένη μου σκέψη, άστη, εκεί στο άγνωστο.

Περιουσία σου οι εμπειρίες, συντροφιά σου οι αναμνήσεις.
Οι Γάλλοι φίλοι σου, τόσο κοντά φαντάζουν.
Το ίδιο και οι γεύσεις που δοκίμασες, πάντα θα σε συνοδεύουν.

Έλκηθρο της ζωής μου ευκολία, επιτέλους σε έχω,
γλυστράς από κάθε μου πρόβλημα, χρυσάφι αξίζεις
κέρδισα πολύ περισσότερα από ότι συνήθως σ’ ένα ταξίδι κερδίζεις.

Για αυτό δεν πειράζει που δεν σε βρήκα, δεν πειράζει…

Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)

Σχετικά με τα σχόλια

Φίλες και Φίλοι,

Στο εξής, τα σχόλιά σας δεν θα χρειάζονται την έγκρισή μου. Μπορείτε να τα αναρτάτε ελεύθερα και να εκφράζετε χωρίς καμία λογοκρισία τη γνώμη σας. (Έτσι κι αλλιώς, εγώ δεν κάνω για μετριαστής σχολίων. Αφήστε που επέτρεπα να περνούν και σχεδόν όλα τα μη επώνυμα ό,τι κι αν λέγανε).

Συνεπώς, σχόλια ελεύθερα πλέον! Με την υποσημείωση πάντως πως, αν υπάρξουν διαμαρτυρίες για το περιεχόμενο κάποιου σχολίου (αν έστω κι ένας αναγνώστης ή αναγνώστριά μας διαμαρτυρηθεί δίκαια ή άδικα) το επίμαχο σχόλιο θα αποσύρεται αμέσως.

Με αγάπη,

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Ποίηση

Τι τάχα να πει, τι αλήθεια να πει, κανείς για την ποίηση,
κι αν έχει κανόνες, κι αν είναι του κόσμου μια μύηση,
που, ως τέτοια, μυεί τους δούλους-πιστούς στην προσποίηση,
τι τάχα να πει, τι αλήθεια να πει, κανείς για την ποίηση;

Ταξίδεμα αν είν’, σε πλάνο του νου κατρακύλισμα,
σε μαύρους βυθούς, αρχέγονης γνώσης εκφύλισμα,
ή πέταγμα αν είν’, ψηλά σ’ ουρανούς δυσθεώρητους,
σ’ αγγέλους κοντά, θεούς – sol invictus – αχώρητους;

Να υπάρχει σοφός, με σοφία να ξηγά την αξία της,
ν’ αποθέτει σοφά, σε τάξη σοφή τα στοιχεία της,
και ποιος ο σοφός, στη δίνη μιας ζήσης ανίατης,
πικρής και μικρής, που τρώγει η φθορά τα βιβλία της;

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση (Προφίλ)

Ποίηση - Από τον Νίκο Μπατσικανή

Ο Φίλος και μεγάλος υποστηρικτής μας, ποιητής-συγγραφέας-μελετητής Νίκος Μπατσικανής, μάς στέλνει τις απόψεις των πιο σημαντικών σύγχρονων ποιητών μας για την Ποίηση:

ΠΟΙΗΣΗ = η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει: να γίνεσαι άνεμος για το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει (ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ)

ΠΟΙΗΣΗ = ο μαγικός εκείνος χώρος, στον οποίο αποτυπώνεται η λανθάνουσα έστω, κοινή όμως ανθρώπινη ανάγκη για ουρανό (ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ)

ΠΟΙΗΣΗ = Οι λέξεις που φταίνε γιατί ενθάρρυναν τα πράγματα ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν (ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ)

ΠΟΙΗΣΗ = σφαγμένη εντός του μια ερώτηση δε λέει να σωπάσει (ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ)

ΠΟΙΗΣΗ = μάταια οι ποιητές προσπαθούν να γεμίσουν το κενό με στίχους και τις εικόνες τους. Το κενό επανέρχεται πιο άδειο και ζητάει νέο γέμισμα (ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ)

ΠΟΙΗΣΗ = ο ποιητής άναψε ένα βράδυ όλα τα φώτα του μυαλού του κι έφτιαξε μιαν έκρηξη, που θα μπορούσε να είναι και δική σου (Δ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ)

ΠΟΙΗΣΗ = όλοι μας ονειρευόμαστε πολύ κάθε νύχτα, αλλά το πρωί έχουμε ξεχάσει το ενενήντα τοις εκατό απ’ όσα έγιναν. Γι’ αυτό οι ποιητές είναι τόσο σημαντικοί για την κοινωνία. Οι ποιητές θυμούνται τα όνειρά μας για λογαριασμό μας. (TOM ROBBINS)

ΠΟΙΗΣΗ = δυο θαμποί προβολείς μες στην ομίχλη, ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με τη μοναδική λέξη ΖΩ (ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ)

ΠΟΙΗΣΗ = μια λύτρωση ατομική – αν όχι ανάδειξη. Μπορείς μιαν άκρη μόνο της αλήθειας να σηκώσεις, να ρίξεις λίγο φως στην πλαστογραφημένη σου ζωή (ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ)

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ = ένας δήθεν αδιάφορος που κρύβει τα χέρια του στις τσέπες (ΓΙΩΡΓΟΣ. ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ)

....
Οι στίχοι
-φτωχά ψίχουλα πάνω στο χαρτί-
μπορούν να θρέψουν τους κουρασμένους
και τους νηστικούς.
Μπορούν να σχίσουν τα βουνά
να περάσουν τη θάλασσα
να κατέβουν απ’ τον ουρανό
σαν υψωμένα ποτήρια, στα τρυφερά μέλη.
….
Πληθαίνουν οι μελαγχολικοί κι ωστόσο
το τραγούδι δεν σταματά ποτέ. (ΤΑΣΟΣ ΚΑΡΤΑΣ)


Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα,
χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε.
Όμως μερικοί κάτι βλέπουν,
το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει.
Χτυπάνε, μα κανείς δεν τους ανοίγει.
Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει.
Ακόμη και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε,
μάταια γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει, πια. Δεν άνοιξε ποτέ,
για όσους μπόρεσαν να δουν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. (ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ)


«Εξαίσιος, Ανάλαφρος, ο Ίλιγγος» αυτής της Τέχνης.
«Βαθύ, βαθύ το πέσιμο, βαθύ, βαθύ το ανέβασμα.
Το αέρινο άγαλμα, κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του.
Βαθιά, βαθιά, η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής.
Τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,
όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού.
Ωραίος ανάλαφρος ο ίλιγγος τούτος»
-της Ποίησης-:
«ν’ ανακαλύπτεις εκεί στο βάθος του πνιγμού
κοράλλια και μαργαριτάρια
και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων
απρόοπτες συναντήσεις,
και χθεσινά και σημερινά και μελλούμενα,
μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,
κάποιο ξανάσασμα,
κάποιο χαμόγελο αθανασίας,
μιαν ευτυχία, μια μέθη,
κι ενθουσιασμό ακόμη».

«Εξαίσιος, Ανάλαφρος, ο Ίλιγγος» αυτής της Τέχνης.

Από τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ.

Νίκος Μπατσικανής (Προφίλ)

Στον Μάρκο

Πενιά, νύχτα με ξύπνησες απόψε
μ’ άρπαξες μελαγχολικά
το στόμα μου έκλεισες σφιχτά
και μου πες, το κρεβάτι στρώσε.

Οι αρμονικές σου ζέσταναν το κρύο δωμάτιο
το κάνανε γλυκό, οικείο, Άγιο.

Κι ο Δίας ρεμπέτης ήταν Μάρκο
φώναξα
και όλοι οι Θεοί του Ολύμπου, Λαϊκοί
συνέχισα
τον πόνο όλη μέρα τραγουδούσαν, μαγικά
υπέθεσα.

απ’ το σπίτι σου εχθές
πενιές ξεφύγαν θεϊκές.

Αυτές ταξίδεψαν τον κόσμο.
Μάνες κλάψανε εχθές Μάρκο…
Ακουμπώντας στον δικό σου ώμο
η μέρα απέκτησε χρώμα μαύρο.

Πενιά με ξύπνησε απόψε
μου πε τις σκέψεις δώσε
και εγώ σαν μάνα γη, θα σε ζεστάνω
τον κάθε στεναγμό, σου θα υγιάνω.

Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)

Σημείωση του Ποιητή: Όποιος θέλει και ξέρει ας κάνει μία προσπάθεια μελοποίησης! Ελπίζω να μην αρχίσανε οι "γνωστές" ζέστες στην Αθήνα. Δ.Ζ.

Το αστείο

Μ' άφησες μόνο, ο διάολος να πάρει την μοίρα μου,
θα σ' είχα σφάξει αν ήταν του χαρακτήρα μου.
Μ' ένα σαλάμι αφημένο καιρό στο ψυγείο,
είπα λοιπόν κι εγώ να σου κάνω ένα αστείο.

Και πήρα στο τμήμα αμέσως και τους τηλεφώνησα
και παγωμένα τους είπα πως σε δολοφόνησα,
στην μηχανή του κιμά είπα σ' είχα λιανίσει
και ένα σαλάμι με σένα πως είχα γεμίσει.

Και ήρθαν στο σπίτι αμέσως για να με πιάσουνε,
και στα μπαλκόνια βγήκανε για να μη χάσουνε.
Πω πω μωρό μου το αίμα του πλήθους παγώνει,
μ' ένα σαλάμι που παίρνανε σ' ένα σεντόνι.

Και την άλλη μέρα να γράφει ο τύπος διάφορα
και ν' απορώ "κοίτα ρε πως τα κατάφερα,
για να σε κάνω κοντά μου ξανά να γυρίσεις
στ' αλλαντικά να κοπούν εντελώς οι πωλήσεις".

Και πλάκες επίσης γίνηκαν στην αναπαράσταση
που μου τη βαράει κι αρχίζω κι εγώ την παράσταση,
τους δείχνω να κόβω φέτες απ' το σαλαμάκι
και τους ρωτάω αν έχει κανένα ουζάκι.

Που λες τους την δίνει να θέλουνε να με λιντσάρουνε
και για μια πλάκα την κεφαλή να μου πάρουνε.
Κάπου εδώ μωρό μου τα αστεία τελειώνουν
προφυλακιστέο με βγάζουν και μέσα με χώνουν.

Και λέω την αλήθεια και τώρα πια δεν με πιστεύουνε
τρελοί και γιατροί μεσ' το Δαφνί μ' αποφεύγουνε
και περιμένω μωρό μου να 'ρθείς να τους πείς
πως είσαι καλά ...δεν είσαι σαλάμι ...και ζεις!

Του Βασίλη Νικολαΐδη

Ποίηση - Δυο λόγια από την Μαρίνα Κοράλη

Η άποψη της Φίλης μας, Μαρίνας Κοράλη (ψευδώνυμο της συγγραφέα-ποιήτριας Κ. Α.), πάνω στο θέμα "Ποίηση":

Η ποίηση πρέπει σαφώς να διαχωρίζεται από τον πεζό λόγο. Πολλοί ποιητές σήμερα, δυστυχώς, γράφουν πεζό λόγο, τον στιχοποιούν και νομίζουν πως έχουν κάμει ένα ποίημα. Συνεπώς, το πρώτο πράγμα που επιβάλλεται να γνωρίζει ο επίδοξος ποιητής είναι, τον σαφή ορισμό του πεζού.

Η ποίηση για μένα είναι το τραγούδι της βοσκοπούλας πάνω στις ραχούλες. Καθόλου αυτή (η βοσκοπούλα) δεν νοιάζεται αν οι στίχοι της, αρέσουν. Tην συνεπαίρνει το τραγούδισμα και ταξιδεύει νοερά. Τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του κόσμου, ποτέ δεν καταγράφηκαν σε βιβλία ή σε CD.

Δεν πιστεύω σε κανόνες και θεωρίες. Ο στίχος πρέπει να είναι απελευθερωμένος απ' τα δεσμά του. Ούτε κι εγώ γράφω ρίμα στις ήδη δημοσιευμένες συλλογές μου. Ωστόσο, διάλεξα τούτο το βήμα του Versemonkey, για να περάσω κάποιες νέες μου προσπάθειες με ομοιοκαταληξία. Ελπίζω ότι ο κύριος Παναγιώτης δεν θα μού κρατήσει κακία...

Κλείνοντας, και επανερχόμενη στο θέμα της ποίησης, θεωρώ ότι ο ποιητής πρέπει να τραγουδάει για τον εαυτό του και να αγνοεί τις (ύποπτες) "σειρήνες".

Ευχαριστώ για όλα,

Μαρίνα Κοράλη (ψευδώνυμο και παρακαλώ να μη δημοσιευτεί το όνομά μου).

Ποίηση - Δυο λόγια από τον Δημήτρη Ζήνα

Η άποψη του Φίλου μας Δημήτρη Ζήνα πάνω στο θέμα "Ποίηση":

Ποίηση, κατά την ταπεινή μου άποψη… Είναι το αποτέλεσμα της δύναμης που σε κάνει να αποτυπώνεις νοητά ή υπαρκτά τις σκέψεις σου. Όλα τα άλλα είναι ποίηση.

Κατόπιν τούτου, πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν έχει κανόνες.- Οι κανόνες έχουν σαν μόνο στόχο να την κάνουν πετυχημένη ή όχι. Παραδείγματος χάριν η ομοικαταληξία δίνει περισσότερες πιθανότητες σε ένα ποιήμα να μελοποιηθεί κ.λπ.

Προσωπικά γράφω ποιήματα για να εκφράσω πρώτα Έναν (πολλές φορές εμένα) και ίσως μαζί και τους Πολλούς. Η ποίηση δεν χωρά πρέπει (τις περισσότερες φορές τουλάχιστον)!
Για αυτόν τον λόγο δηλώνω… Εραστής της Ποίησης και όχι Ποιητής ή ποιητής (που λέει και ο Παναγιώτης!)

Αυτά και καλό σας απόγευμα.

Δημήτρης Ζήνας

Άνιζ - Το ζήτημα της Γης (ο πρόλογος)

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Εδώ ήταν η «Μαρία». Όμορφη σα ζωγραφικός πίνακας. Μια «Μαντόνα» του Μποτιτσέλι, μα με πολλές ενδιαφέρουσες παραλλαγές. Ουρανοκατέβατη, όχι συμβολικά· στην κυριολεξία! Παράνομη; Ναι, ναι! Ασφαλώς! Έτσι βόλευε την έρευνά της. Μια ανυπεράσπιστη λαθρομετανάστρια στη σκληρότατη ήπειρο που ακούει στο όνομα Αμερική…

Εδώ η Μαρία σώπαινε. Για ατέλειωτα λεπτά, για αβάσταχτες ώρες, γιγάντιες μέρες και μήνες βουνά! Είχε αμετακίνητο σκοπό ν’ ακούει μόνο… Κι αυτό έκανε. Άκουγε τα βογκητά των άλλων, όμως δε συμμετείχε. Άκουγε τις απειλές των άλλων, αλλά απείχε. Άκουγε τ’ ανίερα μυστικά τους. Δεν το ’κανε από φόβο… Η Μαρία δεν ήξερε καν το φόβο.

Κρύωνε μόνο…

Όταν απουσίαζαν τ’ αφεντικά της, κούρνιαζε στην κουνιστή πολυθρόνα του σαλονιού κι ατένιζε απ’ το παράθυρο τις τριανταφυλλιές ν’ ανοίγουν τα μπουμπούκια τους. Θαρρείς κι ήθελαν να σφουγγίσουν τη δρόσο απ’ το μελί των ματιών της… Που κατρακυλούσε κόμπους-κόμπους στα λακκάκια των μάγουλών της. Τούτο πάσκιζαν οι τριανταφυλλιές. Γιατί, η ψυχή της τριβόταν στ’ αγκάθια…

Συχνά, η ψυχή της τριβόταν στ’ αγκάθια. Να! Τις προάλλες, την επισκέφτηκε πάλι στο δωμάτιό της – ένα μικρό, άθλιο δωμάτιο στον πίσω κήπο του σπιτιού – ο κύριός της… Γύρεψε για πολλοστή φορά το κορμί της. Και το πήρε. Την αγνότητά της, την πήρε για πολλοστή φορά ο κύριός της…

Πόσα ρούχα, αλήθεια είχε κουρελιάσει; Ματώσει; Εξαφανίσει; Κανένας δεν έπρεπε ν’ αντικρίσει το αληθινό της αίμα! Θα ήταν μια αποκάλυψη! Θα χαλούσε το …παιχνίδι! Είχε δώσει το λόγο της τιμής της σε κάτι «ανύπαρχτα», για το τωρινό της περιβάλλον, πλάσματα. Σε κάτι «αποτρόπαια», για το τωρινό της περιβάλλον, πλάσματα!

Είχε, με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, δώσει το λόγο της τιμής της…

Σήμερα όμως, το πρωί, όπως καθόταν στην κουνιστή πολυθρόνα, συμβήκε κάτι ξεχωριστό: Μπήκε μέσα ο ήλιος. Μπήκε ο ήλιος χαμογελαστός και τής είπε «καλημέρα»! Στάθηκε κόκκινος στην ποδιά της. Ζέστανε μέχρι ψηλά τα πόδια της. Τον λέγανε ταχυδρόμο τον ήλιο κι άφησε – όπως εξήγησε – ένα σημαντικό φάκελο. «Για τον κύριό σου», εξήγησε ο ήλιος.

Κι η Μαρία τού ανταπόδωσε το χαμόγελο.

Τότε – τι λάθος φοβερό του σενάριου! – ο ήλιος χαμήλωσε κι άλλο. Χαμήλωσε πολύ χαμηλά, ποταπά χαμηλά, κι οι αχτίνες του τύλιξαν τη Μαρία. «Μη μιλήσεις»! Τής έκλεισε το στόμα ο ταχυδρόμος. «Αν μιλήσεις θα σε καταγγείλω στην Αστυνομία», είπε. «Και θα σε στείλουν πακέτο στη μανούλα σου στο Μεξικό, στο Περού, όπου κι αν στο διάβολο βρίσκεται»!

Κι έκανε ο ήλιος ό,τι συνήθιζε να κάνει ο κύριός της – κρυφά απ’ τη γυναίκα του, εννοείται. Κι έφυγε μετά, χωρίς να δύσει, ώσπου επίστρεψε ο κύριός της με τη γυναίκα του.

«Γρήγορα, τεμπέλα»! Πρόσταξε η γυναίκα του. Και την έστειλε στον πάνω όροφο, στις κρεβατοκάμαρες, στην κουζίνα, στο υπόγειο, σ’ όλους τους χώρους όπου υπήρχε ή και δεν υπήρχε δουλειά να κάνει. Και ποτέ δεν τής μίλησε σα γυναίκα προς γυναίκα, παρά σα γυναίκα προς ζώο.

Μήπως κανένας, τάχα, κατάλαβε πως ήταν πληγωμένη; Κι αν κατάλαβε; Θα γιατρευόταν η πληγή; Οι αληθινοί ήλιοι, ποτέ δε χαμηλώνουν τόσο. Κι η Μαρία πονούσε τόσο. Τής είχε γίνει βίωμα ο πόνος. Ο όχι για τον εαυτό της πόνος. Τα βράδια, κατάκοπη, απ’ το μικρό φεγγίτη του «κελιού» της ψαχούλευε τ’ αστέρια. Για να δει το θεό Σείριο να περνά βαστώντας την πύρινή του ρομφαία!

Τα πολύ παλιά χρόνια, στο Σείριο ταξίδεψαν τ’ αδέρφια της, οι «αρειανοί». Τα μικρά, πράσινα ανθρωπάκια του Χέρμπερτ Ουέλς. Διαπλέοντας με τ’ αρχαία σκάφη τους τις ολόμαυρες θάλασσες, ανίκητοι στους πυρωμένους άνεμους, στις θύελλες. Κάμανε την κατοικία τους εκεί, γέννησαν τα παιδιά τους. Κι ο τόπος π’ άφησαν πίσω τους; Φύρανε, φύρανε, άργεψε την πορεία του, ανήμπορος πια να φέρνει τη βόλτα του με σφρίγος στους ουρανούς.

Εκατομμύρια γενιές κατόπι, στο σύστημα της Γης, ένας καινούργιος κόσμος ετοιμάζουνταν να σβηστεί. Μα η Μαρία έφερε φτερά για τα σαντάλια του ταχυδρόμου. Έφερε άξια σύνεργα. Άραγε, ο ταχυδρόμος θ’ απλώσει το χέρι του να τα πάρει; Ή οι ενοχές του θα τον αφανίσουν;

(Από το βιβλίο του, "Άνιζ - Το ζήτημα της Γης"). V.M.!

Το σήμα

Στη γωνιά του δρόμου, στη μουριά αποκάτου,
κάποιο σήμα απαγορευτικό, που φώναζε «μη»,
ξεθώριασε από τον καιρό και τα ίχνη του θανάτου,
που είχε καλύψει φάνηκαν, γι’ ασήμαντη αφορμή.

Τα παιδιά που παίζαν ήσυχα στην άκρη,
δεν τόδαν, ούτε τ’ άκουσαν το φοβερό ουλιαχτό,
που απρόσμενα την ύστατη κείνη στιγμή όλο δάκρυ,
βγήκε από χείλη που ένοιωθαν το τέλος το φριχτό.

Μεταμέλεια, ω! Εσύ, φέρε τα γιατρικά σου,
για τον τρελόν όπου έχασε ψυχή κι’ όχι καρδιά,
γι' αυτόν που θέλει και να ζει και να μη ζει, φαντάσου,
μα ιδού νεκρός και ζωντανός, πικρότατα μειδιά.

Στις φωνές του κόσμου, που σκέφτονταν τόσα,
που είχε περίεργος μαζευτεί να δει τί τρέχει εκεί,
κάποιο σήμα ολοκόκκινο με μια παύλα σα γλώσσα,
κοίταζε την ομήγυρη με φάτσα ειρωνική.

Του Στίβεν Αντωνόπουλου

Ηλιόλουστοι κάμποι

Ηλιόλουστοι κάμποι
κι η σελήνη που λάμπει,
απ’ την πόρτα σου θα ’μπει
και τα παράθυρα!

Ζεστά μεσημέρια,
που μιλάς με τ’ αστέρια,
φλογερά καλοκαίρια,
γκρίζα φθινόπωρα!

Στης γης το ταξίδι,
να ’χεις πάντα στολίδι,
τ’ ασημένιο λεπίδι
φωτός που σού ’φερα!

Και δε θα βραδιάζει,
τη μορφή σου ν’ αλλάζει,
σαν τον ήλιο που μοιάζει,
μες στη στρατόσφαιρα!

Του Θανάση Μαλεζά

Jason goes to Hell

Ιστός επάλιωνε αμερικανικός,
πεδία αλλάζαν οι ουρανοί πάνω τρεχάτοι,
φονιάς που εξύπναγε, ο μασκοφόρετος
κι η κατοικία του, κι αυτή δεν κλείνει μάτι.

Μια κόρη γδύνεται πιο κει, στη σιγαλιά
κι άσεμνα σφίγγεται ένας νέος στο κορμί της,
μες στη βραδιάτικη ησυχία του φονιά,
που ’ναι δικιά του τούτη η ερημιά της φύσης.

Σε κτήμα που ’χε απ’ το αίμα ποτιστεί,
νεαρών πολύ μακριά απ’ το σπίτι κοιμηθέντων,
απόψε η γης η χωματένια έχει ανοιχθεί
και τον τραβούν γροθιές των αδικοπαρθέντων.

Του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου

(Από το βιβλίο του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου, "Καφές με θέα στην Κόλαση"). V.M.!

Τηλεπάθεια

Πάλι εσήμερα σε σκέφτομαι.
Συνέχεια στο νου φωλιάζεις.
Όπου πηγαίνω, όπου βρίσκομαι
με τη σκιά σου με σκεπάζεις.

Ανοίγω το τηλέφωνο
λίγο να σου μιλήσω.
Αλλά βουΐζει σαν καλεί.
Αγάπη, ώρα σου καλή.

Μηνύματα. Μηνύματα.
Πολλά λαμβάνω σήματα.
Μαγνητικό πεδίο
πιάνει εμάς τους δύο.

Σαν κλείνω το τηλέφωνο,
αμέσως κουδουνίζει.
Μιλάς με μια γλυκειά φωνή
και τ' όνειρο αρχίζει.

Σιγά σιγά μας κατακτά η δίνη.
Σκιρτήματα μέσ' στην καρδιά αφήνει.
Ο έρωτας χαρίζει πάντα τη χαρά.
Στον ουρανό στέλνει το νου χωρίς φτερά.

Μηνύματα. Μηνύματα.
Δικά σου ακούω σήματα.
Μαγνητικό πεδίο
μας παίρνει και τους δύο.

Παντού υπάρχουνε τα κύματα.
Γλυκά ερωτικά αισθήματα.
Η ομορφιά υπάρχει στη συμπάθεια.
Έχουμ' οι δυο μας τηλεπάθεια.

Μηνύματα. Μηνύματα.
Του Έρωτα τα σήματα.
Μαγνητικό πεδίο
ενώνει εμάς τους δύο.

Του Γεωργίου Βελλιανίτη

Νέες γεύσεις

Κοινωνία που απορρίπτεις την διαφορετικότητα
πώς πονάς όταν το περιθώριο ενσωματώσεις,
παγωμένο χαμόγελο στο στόμα κυρίας
των πολύ βορείων προαστίων, νεόπλουτης.

Όταν πάψεις να είσαι αγαπητός
η ζωή αλλάζει γεύση,
γίνεται άνοστη, στενή
σχεδόν γραμμική.

Όταν λάμψεις δια της απουσίας
η οικογένεια πονάει
αισθάνεται προδομένη, πονά
αλλάζει όψη.

Ωστόσο η μαγειρική των συναισθημάτων
ανακατεύει γεύσεις αταίριαστες
όπως και εσύ κάνεις.

Υποχρεούσαι να δοκιμάσεις
έτσι η αλλαγή ενσωματώνεται
και ομορφαίνεις μεταλλασσόμενη.

Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)

Δώσε μου τα φτερά σου...

Πέτα πεταλούδα
στο ρυθμό της μέρας τραγούδα,
τέλειωσε η βροχή.
Στείλε τα φτερά σου,
στην τρεμάμενη ψυχή μου
να βρει απάγκιο στο φτεροκόπημα των ονείρων μου.
Σχόλασε η θλίψη,
την ώρα του χειμώνα πέταξε από πάνω σου,
χαμόγελα σκορπίζουν τα φτερά σου.
Με τις κορδέλες των μαλλιών μου
στα χίλια χρώματα των παιδικών μου λουλουδιών
μεταμορφώνεις τα πρόσωπα, στ' αληθινά τους προσωπεία
τραβώντας τα, απ' τις μάσκες τους.
Λίγο απ' το φτερό σου αρκεί να γίνει η πλάση
πιο όμορφη,
πιο ανθρώπινη, πιο αληθινή.
Λίγο απ' το φτερό σου αρκεί να γίνει ο κόσμος
πιο χαρούμενος, πιο τυχερός,
πιο ανθρώπινος.
Λίγο απ' τη λάμψη σου αρκεί να γίνεις
πνοή του.
Πέτα ελεύθερη στη γη σου
και πιάσου απ' την αιώρα της ψυχής μου
να φυλάξεις και μένα
λίγο απ' τα φτερά σου στον κόρφο της άνοιξης
το φως, την αγάπη,
Δώσε μου...

Της Χριστίνας Απ. Καραγιάννη

(Από το βιβλίο της, "Τα φτερά της πεταλούδας" - Εκδόσεις 'ξάστερον). V.M.!

Έπαρση

Την έπαρση των ταπεινών
ο ταπεινός δεν ξέρει,
διψών πηγαίνει και πεινών
στων ουρανών τα μέρη.

Μιλά τ’ Αγγέλου ταπεινά,
ταπεινά πάει μαζί του
κι αν τύχει κάποιον που πεινά,
τού δίνει το ψωμί του.

Πάντα σεμνός και ταπεινός
περιπατεί μονάχος,
θύμα συχνά του καθενός,
μα στην καρδιά του βράχος.

Την έπαρση των ταπεινών
ο νικητής την έχει
και μ’ ύφος χίλιων πετεινών
στις ίδιες κότες τρέχει.

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση (Προφίλ)

Πορεία

Φορώντας την αρματωσιά του Δίκιου
έφτασα μέχρις «εδώ».
Με τα τσαπράζια των Ιδανικών μου πολέμησα.
Ξυπόλητα όνειρα
– μικρά, αθώα παιδιά, μόρτες τ’ «ανέφικτου» –
μ’ άνοιγαν δρόμο.
Λάσκα οι κάβοι των πλάνων μου
σαν φύσηξε του στόχου το αγέρι.
Ποντοπόρα πλοία τα σχέδιά μου
τεντωμένα τόξα
λεύτερα πουλιά
κροκάτα γιασεμιά.
Ο ζευγολάτης τ’ ουρανού
με τη βουκέντρα-ακτίνα του
σαλαγάει κάθε μου βήμα
όμοια κι εγώ να φέξω.
Πέταξα στο φως μ’ ανοιχτά φτερούδια·
να κυνηγήσω τ’ «άπιαστο»
ως τα περβόλια του Ήλιου.
Εκεί
που δάκρυα έχουν μόνο οι κρίνοι
και πεπτωκότες άγγελοι.

Του Νίκου Μπατσικανή (Προφίλ)

(Από το βιβλίο του, "Στο Φως" - Εκδόσεις Χάρη Πάτση). V.M.!